Το πρώτο του μυθιστόρημα «Ο καιρός των χρυσανθέμων», μέσα σε τέσσερις βδομάδες από την παρουσίασή του («Μεταίχμιο») κοντεύει να πουλήσει 20.000 αντίτυπα. Απόδειξη ότι για δημιουργήματα άξια της έννοιας «λογοτεχνία» «διψούν» πολλοί, μόνο που αυτή σπανίζει στις μέρες μας. Φυσικό είναι να ελκύσει τους φίλους της αληθινής λογοτεχνίας το πρώτο μυθιστόρημα του ποιητή Μάνου Ελευθερίου, καθώς πρόκειται για πεζογραφικό «απόσταγμα» της σπουδαίας, υπεραισθαντικής, υψηλού ήθους, ποίησής του. Ο Μ. Ελευθερίου είναι βαθιά, πηγαία, αληθινά ουσιώδης (θεματολογικά και μορφολογικά) ποιητική «φύση». Ενα ποιητικό «είναι» εμποτισμένο με τους αγώνες, τους καημούς, τις προσδοκίες, τα πάθη, τα πένθη, τις παραδόσεις του λαού μας. Η εκτίμηση αυτή επιβεβαιώνεται και από την τελευταία ποιητική συλλογή του Μάνου Ελευθερίου «Η πόρτα της Πηνελόπης» (εκδόσεις Γαβριηλίδη), η οποία περιλαμβάνει 28 υποδειγματικής οικονομίας, κρυστάλλινου κάλλους, μελαγχολικής, ακόμα και πεισιθανάτιας ατμόσφαιρας, ποιήματα που «έφτυσε αίμα να τα γράψει./Του καίγονταν τα χέρια μόλις τ' άγγιζε./ Στην Κόλαση περπάτησε να βρει την κάθε λέξη» τους. Ποιήματα, που «ζωγραφίζουν» ανώνυμες «άγιες» μορφές και την Ελλάδα της ψυχής μας: «Μοιάζει μαρμάρινη στήλη με τα εγχάρακτα/ ονόματα ανθρώπων που έπεσαν για την πατρίδα./ Κάθεται χρόνια στην πόρτα της./ Ποτέ στη ζωή της δε σηκώθηκε από κει./ Ισως εκεί γεννήθηκε στα πένθη της και γέρασε./ Νερό των πεθαμένων πίνει, της Σελήνης./ Φοράει μαύρα και πενθεί./Και για πολλούς πενθεί κι ίσως για μένα».