Μια δίωρη απόλαυση προσφέρει σε κάθε λάτρη της κλασικής λογοτεχνίας το μικρό, όμορφο βιβλιαράκι (εκδόσεις «Ολκός»). Συμβάλλει σ' αυτό τα μέγιστα η πολύ καλή μετάφραση του Φοίβου Ι. Πιομπίνου, ο οποίος υπογράφει και το επίμετρο και το περιεκτικό βιοχρονολόγιο του μεγάλου συγγραφέα. Ο λόγος για τη νουβέλα του «θεμελιωτή» του κοινωνικοκριτικού νατουραλισμού, δημοσιογράφου και πολυγραφότατου πεζογράφου Εμίλ Ζολά, «Τα θαλασσινά του κυρίου Σαμπρ», την οποία έγραψε ο Ζολά, σε μια διακοπή της συγγραφής του κορυφαίου μυθιστορήματός του «Η ταβέρνα», το καλοκαίρι του 1876, σε ένα παραθαλάσσιο γαλλικό χωριό. Το παραθαλάσσιο, βραχώδες, με κολπίσκους και σπηλιές, τοπίο μάγεψε τον Ζολά και εκείνος το περιέγραψε «μαγικά». Αυτή είναι η πρώτη αρετή της νουβέλας. Οι άλλες είναι η παραστατικότητα της δράσης και των προσώπων και το μήνυμά της - ειρωνικό ράπισμα στην αστική τάξη. Ηρωές της, ένα άτεκνο αντρόγυνο αστών - ένας γάμος χάριν της συγκέντρωσης του πλούτου της «αγίας οικογένειας». Ο μεσήλικας Σαμπρ, που απεχθάνεται τη θάλασσα και τα όντα της και η νεαρότατη σύζυγός του, που με σύσταση γιατρού πάνε στο παραθαλάσσιο χωριό για να τρώει ο σύζυγος θαλασσινά... μπας και τεκνοποιήσει. Και ένας ντόπιος, πανέμορφος νεαρός - προσωποποίηση του Ερωτιδέα, που συντροφεύει τη σύζυγο στα κολύμπια της... Οταν το ζεύγος επιστρέφει σπίτι του, η σύζυγος εγκυμονεί. Κι ο εγωτικά ανόητος σύζυγος, που δεν καταλαβαίνει από νιότη και έρωτα, μακαρίζει τα θαλασσινά που έφαγε...