«Από τον τόπον εκείνον της δοκιμασίας και της μικράς αναψυχής, ήλθα εις τον τόπον της καταδίκης - όπου σύρω τον σταυρόν μου, μη έχων πλέον δυνάμεις να τον βαστάζω - εις την πόλιν της δουλοπαροικίας των πλουτοκρατών (...)». Νοσταλγώντας τη Σκιάθο και τους αγνούς, φτωχούς ανθρώπους της, απηυδισμένος από την αθηναϊκή πλουτοκρατία, ψωμιζόμενος - κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί - με την πένα του, αυτά έγραφε ο «θεμελιωτής» της νεοελληνικής πεζογραφίας, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Γεμάτη οργή και δάκρυα η ψυχή του για τους αδικαίωτους πόθους και τα πάθη του ανθρώπου, αλλά και με ονειροπολήσεις «ζυμωμένες» με τις παραδόσεις και τις παραμυθίες του λαού, με διάνοια κοινωνικού παρατηρητή, ηθογράφου και ψυχανατόμου και με ευφάνταστη μυθοπλασία φαντασία και ποικιλόμορφη γλωσσική δεινότητα, ο Παπαδιαμάντης μας «κληροδότησε» ένα τεράστιο λογοτεχνικό «θησαυρό». «Θησαυρό», του οποίου το μεγαλύτερο μέρος, σκόπιμα η αστική τάξη άφησε άγνωστο, μακριά από το φυσικό του αποδέκτη, το λαό. Δεκαεννιά λησμονημένα αριστουργήματα (διηγήματα, μικρές νουβέλες, παραμύθια) περιλαμβάνει το βιβλίο «Τα σκοτεινά παραμύθια του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη» («Μεταίχμιο»), με ανθολόγο τον άξιο ποιητή Στρατή Πασχάλη, ο οποίος υπογράφει τα σχόλια, το γλωσσάρι, το επίμετρο και τον εξομολογητικό πρόλογο για το πόσα χάνει κανείς μη διαβάζοντας Παπαδιαμάντη.