Πολλά εξαιρετικά (θεματολογικά και στιχουργικά) ποιήματα 150 Ελλήνων ποιητών του 19ου, του 20ού και σημερινών, περιλαμβάνει η ανθολογία «Ποίηση για την Ποίηση» των Αντώνη Φωστιέρη - Θανάση Νιάρχου, με θέμα την ποιητική τέχνη. Παραθέτουμε στιχουργικά δείγματα: «Στη λύρα μου το χέρι άτρεμο βάζω,/ όθε κόσμου πιο ωραίου η ελπίδα βγαίνει./ Στίχε, που με τις φλέβες μου ματώνω/ συ δίνε στη ζωή μου αξία και τόνο» (Βάρναλης). «Ποίηση,/ συντρόφισσα με τ' αθόρυβα πέλματα,/ μέσ' απ' τη σκοτεινή απόγνωση/ των κόσμων σού κράζω:/ Δώσε μου το Τραγούδι!/» (Στ. Τσίρκας). «Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε,/ σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα» (Γ. Σαραντάρης). «Οι στίχοι γράφονται με ταραχή,/ δεν είναι παίξε-γέλασε η ψυχή» (Γ. Κοτζιούλας). «Γράφω για κείνους που δεν ξέρουν να διαβάσουν/ για τους εργάτες που γυρίζουνε το βράδυ με τα μάτια κόκκινα απ' τον άμμο» (Τ. Λειβαδίτης). «Οι ποιητές/ όπως οι προλετάριοι/ γράφουν υποθήκες στο μέλλον» (Η. Σιμόπουλος). «Δεν έχω γράψει ποιήματα/δεν έχω γράψει ποιήματα/ μόνο σταυρούς/ σε μνήματα/ καρφώνω» (Μ. Σαχτούρης).