Μας βάπτισαν, όπως είναι προφανές, πριν διαμορφωθεί η βούλησή μας. Ο ασκητικός βαπτιστής, αντίθετα, που τρεφόταν με ακρίδες (αγριόχορτα) και μέλι, ήταν περισσότερο αυστηρός, σε όρους και προϋποθέσεις, πέραν της άνωθεν συνδρομής. Κήρυττε πρώτα, διαφώτιζε και μετά βάπτιζε στον Ιορδάνη.

Και δεν ήταν λίγες οι φορές που η «επιφοίτηση» ερχόταν «σαν άξαφνη αστραψιά του νου», ως αποτέλεσμα της διαλεκτικής αρχής, ότι μικρές ποσοτικές συσσωρεύσεις, φέρνουν απότομες ποιοτικές μεταβολές. Ετσι, σαν παράδειγμα, στο εθιμοτυπικό της Μεγάλης Εβδομάδας, περιλαμβάνονταν, για τα παιδιά, οι ασπρόμαυρες βουβές ταινίες, για τα πάθη του Χριστού. Εκείνο που έκανε, σε μένα, εντύπωση, ήταν η σκηνή όπου ο Χριστός μπήκε μπροστά και εμπόδισε το λιθοβολισμό της μοιχαλίδας, με τη φράση: « Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Οπως και η άλλη σκηνή, από την εκδίωξη των κακών εμπόρων από το ναό, ή, εκείνη από το όρος των Ελαιών με την υπόδειξη στον Πέτρο: «Βάλε τη μάχαιραν εις την θήκην της», που συνόδευε το κήρυγμά του: «Ουκ ήλθον βαλείν μάχαιραν, αλλ' ειρήνην».

Αταβιστικές αναπολήσεις αυτές τις μέρες που η εκκλησία διεκδικεί μερίδιο της πολιτικής εξουσίας και απειλεί με επιτίμια, ή δημοψηφίσματα, επαναφέροντας στη μνήμη, τις σκοτεινές μέρες διώξεων του πνεύματος, αφορισμών και αποκλεισμών.