Ηείδηση που δημοσιεύτηκε στο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» (8/10/2000), πέρασε σχεδόν απαρατήρητη, μέσα στον ορυμαγδό των σοβαρότατων εσωτερικών και εξωτερικών γεγονότων αυτού του καιρού. Και είναι είδηση συγκλονιστική, όπως σχολίασε και ο Ν. Μπογιόπουλος («Ρ» 11.10.2000).

ΟΜιχαήλ Γκορμπατσόφ, αυτός που καλλιέργησε τις μυθοπλασίες της «διαφάνειας» και της «περεστρόικα», ομολογεί περήφανα σε πρόσφατη ομιλία του ότι «στόχος της ζωής μου ήταν η εξολόθρευση του κομμουνισμού». Ηταν μοιραίο, ένας μοιραίος άνθρωπος, που κατάντησε να διαφημίζει αμερικάνικες πίτσες και τα καλά του καπιταλισμού, να έχει αυτήν τη θλιβερή κατάληξη.

Οκυνισμός τον οδηγεί να δηλώσει, κατά τη διάρκεια σεμιναρίου σε αμερικανικό πανεπιστήμιο, στην Τουρκία, ότι, «ακριβώς για να πετύχω αυτόν το σκοπό, χρησιμοποίησα τη θέση μου στο Κόμμα και στη χώρα». Με ναπολεόντειο σύνδρομο και σ' ένα ντελίριουμ εξομολογητικής ψυχοπαθολογίας, ομολογεί, υπερηφανευόμενος, ότι «για να πετύχω (την εξολόθρευση του κομμουνισμού), έπρεπε να αντικαταστήσω ολόκληρη την ηγεσία του ΚΚ της Σοβιετικής Ενωσης, καθώς και τις ηγεσίες, σε όλες τις σοσιαλιστικές χώρες».

Με ιταμότητα και κυνικότητα για το ρόλο του υπονομευτή και του προβοκάτορα συμπαρασύρει και άλλα από τα τότε ηγετικά στελέχη στη συνενοχή, όπως τον Α. Ν. Γιάκοβλεφ, τον Ε. Α. Σεβαρντνάτζε κ.ά., ισχυριζόμενος ως από μηχανής θεός της ιστορίας, ότι αυτός προκάλεσε τις συγκλονιστικές ανατροπές, τύπου «ντόμινο», που είχαν βέβαια βαθύτατα αίτια.

Ενας εσμός πολιτικών προβοκατόρων, με περικάλυμμα τη νοσταλγία των δυτικών παραδείσων, θυμίζει τον περιβόητο παπα - Γκαμπόν(ε), τον ιερωμένο που κατάφερε, στις παραμονές της επανάστασης του 1905, να εισχωρήσει στις οργανώσεις των εργατών, να βγάζει φλογερούς επαναστατικούς λόγους, να φτάσει ως τις παρυφές της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος των σοσιαλεπαναστατών, την οποία ήταν έτοιμος να προδώσει στην Οχράνα του Τσάρου, το 1906, οπότε αποκαλύφθηκε ο καταχθόνιος ρόλος του.