Αυτός ο ραδιούργος και φίλαρχος που, όπως αναφέρουν τα ιστορικά κείμενα, «άφησε μνήμην ανδρός, στερουμένου αρχών και ανηθίκου», σε όποια πολιτική όχθη και αν βρέθηκε, φακέλωνε, τρομοκρατούσε και έστελνε στα εκτελεστικά αποσπάσματα τους πολίτες της άλλης όχθης, τους οποίους είχε προηγούμενα υπηρετήσει με την ίδια διαστροφική μανία.
Το 1792, ως σημαντικό μέλος της λέσχης των Γιακωβίνων ψήφισε την καταδίκη σε θάνατο του Λουδοβίκου ΙΣΤ` και άσκησε αιματηρή τρομοκρατία κατά των βασιλοφρόνων και των μετριοπαθών δημοκρατικών. Ως φανατικός, τότε της Γαλλικής Επανάστασης πρωτοστάτησε στην κίνηση για την κατάργηση της θρησκείας.
Στη συνέχεια, αυτός ο ραδιούργος της Ιστορίας, προάγγελος, αντίστοιχων σύγχρονων φαινομένων, προσώπων και καταστάσεων, αναδείχτηκε ο μεγάλος πολιτικός προβοκάτορας «φακελωτής» των πάντων, καταδιώκοντας άλλοτε τους μεν και άλλοτε τους δε, στην κοινή κατεύθυνση τρομοκράτησης των εκάστοτε αντιπάλων. Και σύμφωνα με τις «υποδείξεις» των αφεντικών του.
Θα έλεγε όμως στους σημερινούς εκσυγχρονιστές νεοφιλελεύθερης κεντρο-τάδε και κέντρο-δείνα απόκλισης, ότι οι πραγματικοί τρομοκράτες και όσοι πράκτορες τους υποδύονται, ότι ούτε από τα τηλέφωνα μιλάνε ούτε με ταχυδρομικά ραβασάκια συνεννοούνται για τις «επιχειρήσεις» τους. Εναντίον των κοινωνικών αγώνων και των δημοκρατικών αρχών στρέφονται οι απανταχού Φουσέ.