Ροκ κυβερνητικές φαιδρότητες | Κόντρα στη νέα (α)ταξία | ΠΑΙΔΕΙΑ

ΠΑΙΔΕΙΑ

Ροκ κυβερνητικές φαιδρότητες

Ενιωσαν σύγκρυο αυτές τις μέρες από τις λαοθάλασσες που ξεχύθηκαν στους δρόμους. Εφτασαν στα όρια του «τρομώδους παραληρήματος», αντιμετωπίζοντας ένα συμπαγές λαϊκό Μέτωπο με έντονα ταξικά χαρακτηριστικά που είχαν βιαστεί να τα αγνοήσουν, μαζί με το «τέλος της Ιστορίας».

Παγιδευμένοι στα δόκανα που έστηναν για τους «άλλους», δηλαδή για τα θύματα της καθ' υπαγόρευση της ευρωζώνης πολιτικής τους, άρχισαν να ενοχοποιούν ο ένας τον άλλο, σ' έναν ιδιότυπο εμφύλιο πόλεμο αποποίησης της συλλογικής κυβερνητικής ευθύνης. - Εγώ το είχα προβλέψει, λέει ο ένας, εσύ φταις λέει ο άλλος, ο Γιάννος λέει, ο τρίτος, ο Γιαννίτσης, όλοι οι άλλοι.

Φταίνε οι υπηρεσιακοί υπουργοί, λέει ο αψίθυμος Θεόδωρος, συμπεριλαμβάνοντας και τον επί των εξωτερικών Γιωργάκη.

Μέσα σ' αυτή την κομματική βαβέλ «που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα», άρχισαν τώρα να αναζητούν διεξόδους διαφυγής από το πρόβλημα και όχι ουσιαστικής αντιμετώπισής του.

- Ξέρετε λοιπόν τι φταίει, σκέφτηκαν. Η κακή επικοινωνιακή μας πολιτική (διάβαζε: παραπλανητική προπαγάνδα που δεν τους επέτρεψε, δηλαδή, να περάσουν τα αντιασφαλιστικά μέτρα, ως ζαχαρωμένα χάπια παραισθησιογόνων).

Και αφού εκεί εντοπίζουν τα αίτια εξέγερσης του... «απληροφόρητου» κόσμου, ξεκινούν από τις Νομαρχιακές Επιτροπές του ΠΑΣΟΚ, ως την ηγεσία του, εκστρατεία ομαδικής επικοινωνιακής πλύσης εγκεφάλων, ώστε τα θύματα να δεχτούν με ηδονή το βιασμό των δικαιωμάτων τους.

Και αναζητούν φαίνεται τώρα, για να παρασύρουν σ' ένα νόθο διάλογο, τον επικοινωνιολόγο μάγο κ. Λαλίστατο για να περάσει το θέμα σε μια κατά μέτωπο επικοινωνιακή αντεπίθεση, «όχι με χαλαρή μουσική δωματίου, αλλά σε ρυθμό σκληρού... ροκ». Εδώ παπάδες γίνονται ροκάδες, αντιμετωπίζοντας τον «δικέρατο» όπως τον αποκαλούν και δε θα γίνει ο Λαλίστατος, με την πείρα από τα... Σπάτα; Αγριο, λοιπόν, ροκ επικοινωνιακών τεχνασμάτων εξαπάτησης του λαού, αυτός. Στους ηρωικούς ρυθμούς των δρόμων εμείς, γιατί «το δίκιο απ' τον κρατήρα βγαίνει σαν βροντή σαν κεραυνός».

Του Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ