Κοινωνία παρακμής και μοναξιάς | Κόντρα στη νέα (α)ταξία | ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2004

ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2004

Κοινωνία παρακμής και μοναξιάς

Ο Γερμανός «φιλόσοφος της απαισιοδοξίας», ο Αρτουρ Σοπενχάουερ (γεννήθηκε το 1788), θεωρούσε ότι η εγκόσμια ζωή αποτελεί πηγή οδύνης. Κάτι που θα μπορούσε να αποδοθεί με τη φράση του εκκλησιαστή «Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης», ή με την πεισιθάνατη ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη, που την ακολούθησε, βάζοντας τέρμα στη ζωή του.

Την εποχή του Σοπενχάουερ δεν ήταν λίγοι οι άνθρωποι, που βρήκαν στις απόψεις του τη θεωρητική θεμελίωση της απαισιοδοξίας, μέσα σε ατμόσφαιρα μοναξιάς και κατέληξαν στην αυτοκτονία, ενώ ο Σοπενχάουερ απήλθε του κόσμου τούτου σε μεγάλη ηλικία!

Αν αυτό ήταν, τότε, το κλίμα του Γερμανού φιλοσόφου, μέσα στις σύγχρονες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες ο κόσμος της παρακμής διαμορφώνει την ατμόσφαιρα απαισιοδοξίας και μοναξιάς που οδηγούν αν όχι στην αυτοκτονία, στην αυτοαπομόνωση από τον κοινωνικό περίγυρο, στη φυγή από την πραγματικότητα και στη μοιρολατρική αντιμετώπιση, αποδοχή και υποταγή που συνόδευαν τις αρνητικές πλευρές της ζωής.

Οι αρνητικές αυτές πλευρές πολλαπλασιάζονται από την κοινωνία της εκμετάλλευσης και της παρακμής.

Ετσι, το «άστυ», με την αρχαία του έννοια, οδηγείται σταδιακά στην απρόσωπη μεγάλη πολιτεία και στη συγκέντρωση στη «στρούγκα» της πολυκατοικίας.

Τα συστήματα εκμετάλλευσης συνοδεύονται και από τα συλλογικά και ατομικά υπαρξιακά προβλήματα που τα δημιουργούν, αλλά και τα καλλιεργούν έντεχνα.

Και θα υπάρχουν όταν μοιρολατρικά τα αποδέχεται κανείς και δεν αντιπαλεύει για την ανατροπή τους.

Και μέσα στη μοιρολατρία και στο «κισμέτ» περιλαμβάνεται και η άνωθεν βοήθεια και η προσδοκία των πεινασμένων και αδικημένων για πιλάφια και «ουρί» του παραδείσου.

Του
Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ