«Οφείλω να επαναλάβω διά χιλιοστήν φοράν ότι η Ελλάς είναι χώρα μεταλλοφόρος... Η πολιτεία ουδέν έπραξεν στον τομέα αυτό ουδεμίαν λαβούσα φροντίδα, τινί τρόπω δύναται η παραγωγή των μεταλλευμάτων να τετραπλασιασθή και να αναπτυχθή η μεταλλευτική βιομηχανία, όπως υποστήριζε με το βιβλίο του ο Μπίρης».

Αναφέρει μάλιστα μεταλλευτικές ζώνες με σαφείς ενδείξεις μολύβδου και ψευδαργύρου, για μη χρωμιούχα και χρωμιούχα σιδηρομεταλλεύματα, μεταλλεύματα χρωμίου και νικελίου, λευκολίθου και αμιάντου, αποθέματα βωξιτών, λατομικών προϊόντων, βαρυτίνης, χρωμίτη, σμύριδας, χαλκούχων, κίσσηρης, θωραϊκής γης, μπεντονίτη, ορυκτών χρωμάτων, γύψου, αμιάντου, μαγγανίου, τάλκη, περλίτη κλπ., κλπ.

Ο Δημήτρης Κισκύρας υποστήριζε ότι ελάχιστες χώρες έχουν τη γεωλογική διάρθρωση της Ελλάδας και τον μεταλλευτικό πλούτο.

«Τα ορυκτά μας πουλιώνται, όπως και παλιότερα στο εξωτερικό, για ένα κομμάτι ψωμί...».