Η απελευθέρωση το 1945, βρήκε την Αθήνα «καθαρή» από ναρκωτικά. Και αυτό γιατί, οι παλιοί τοξικοεξαρτημένοι των «τεκέδων», με κατερειπωμένο τον οργανισμό τους, ήταν οι πρώτοι ευάλωτοι που πέθαναν μέσα στις συνθήκες της άγριας πείνας.

Μερικούς μήνες αργότερα, οι «τεκέδες» εισέβαλαν σταδιακά, μαζί με τους Βρετανούς «απελευθερωτές. Με τα πρώτα κρούσματα που παρουσιάστηκαν, η «Ελεύθερη Ελλάδα», η εφημερίδα δηλαδή του ΕΑΜ, μου ανέθεσε, νεαρό τότε συντάκτη, μια έρευνα πάνω στο θέμα αυτό, που κράτησε 7 ως 8 συνέχειες. Είχαμε μιλήσει με τοξικομανείς, είχαμε ακούσει επιστήμονες και άλλους ειδικούς και είχαμε διατυπώσει ως ΚΚΕ και ως αντιστασιακοί του ΕΑΜ την έντονη αντίδρασή μας στη νέα εισβολή τόσο των μαλακών όσο και των σκληρών ναρκωτικών. Λίγο αργότερα βρεθήκαμε άλλοι εδώ, άλλοι εκεί, στα ξερονήσια, στις φυλακές, στο Μακρονήσι.

Στις φυλακές του Χατζηκώστα διαπιστώσαμε ότι οι δεσμοφύλακες διακινούσαν ναρκωτικά στην πτέρυγα των ποινικών κρατουμένων, ενώ στο Μακρονήσι οι αλφαμίτες - βασανιστές μας χτυπούσαν «αφιονισμένοι» και με τα... μαλακά ναρκωτικά.

Η νέα κατρακύλα είχε αρχίσει και συνεχίζεται με κύριο θύμα τη νεολαία που... μαθήτευε στο νέο τρόπο ζωής! Για παράδειγμα μερικά νυχτερινά κέντρα όπου σύχναζαν Αγγλοι στρατιωτικοί στη Γλυφάδα - Βούλα είχαν μεταβληθεί σε πορνεία και βάσεις ναρκωτικών. Ετσι έφτασε η χώρα μας στην κορυφή χρήσης τοξικοεξαρτησιογόνων ουσιών, ενώ ορισμένοι εξακολουθούν να επιμένουν στη διάκριση μαλακών, που αποτελούν τον προθάλαμο των σκληρών. Οι ίδιοι αυτοί προτείνουν χημικά υποκατάστατα, που απλώς μεταθέτουν την εξάρτηση από το ένα στο άλλο. Οι ίδιοι, ούτε αναφορά κάνουν, στο κοινωνικό υπόβαθρο και την αντίστοιχη αντιμετώπιση.