Δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρούν να μπολιάσουν με τέτοιες απόψεις τις συνειδήσεις των νέων κυρίως ανθρώπων που είναι και τα πρώτα θύματα της ανεργίας και του συνόλου των αναδιαρθρώσεων στην οικονομία. Ωστόσο, όταν το «φταις και εσύ που δε βρίσκεις δουλιά» γίνεται αντικείμενο διδασκαλίας μέσα στην τάξη, με τη βαρύτητα που φέρει αυτό για τη διαμόρφωση συνείδησης από το νέο, αποκαλύπτεται για μια ακόμα φορά το τι σχολείο και τι ανθρώπους θέλουν να φτιάξουν. Εστω κι αν η διατύπωση προσπαθεί για τους τύπους να δώσει βάρος στις κοινωνικές αιτίες του προβλήματος.

Ας μην ξεχνάμε πως και το μάθημα Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής εντάσσεται μέσα σε ένα πλέγμα διδακτέας ύλης η οποία οδηγεί στη σύγχυση, προβάλλει μια βιτρίνα της κοινωνίας που λίγη σχέση έχει με την πραγματικότητα που ζει η λαϊκή οικογένεια, συσκοτίζοντας τις αιτίες για τα προβλήματα και αποκρύπτοντας τη σημασία της αντίστασης και διεκδίκησης ως μέσο επίλυσής τους. Σε ένα σχολείο, που αντί να διδάσκει την αξιοπρέπεια, να διαμορφώνει προσωπικότητες ικανές να παίρνουν στα χέρια τους τη μοίρα τους και όχι να αντιμετωπίζουν σαν δικά τους τα αδιέξοδα του εκμεταλλευτικού συστήματος, επιδίδεται στο μάθημα της υποταγής, της καλλιέργειας της προσωπικής ευθύνης, όχι μόνο για την ανεργία, αλλά και για το σύνολο τελικά των μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων.