Την ίδια στιγμή που περισσεύουν στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση τα προγράμματα που προσφέρονται δήθεν ενάντια στο ρατσισμό, την ξενοφοβία, τα προγράμματα που δήθεν καλλιεργούν το σεβασμό στη διαφορετικότητα... την ίδια στιγμή, ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών μεταναστών που ζουν σήμερα στη χώρα μας δεν πηγαίνουν καν στο σχολείο ή δεν καταφέρνουν να το ολοκληρώσουν. Ακόμα όμως και για τα παιδιά των μεταναστών που παραμένουν και φοιτούν στο σχολείο τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.

Η εμπειρία (στο εσωτερικό και το εξωτερικό) έχει δείξει ότι τα «διαπολιτισμικά» σχολεία τονίζουν περισσότερο τις διαφορές και γκετοποιούν τα παιδιά των μεταναστών, καθώς όλοι γνωρίζουν ότι σ' αυτά τα σχολεία πάνε κάποια... άλλα παιδιά. Τόσο αυτά τα σχολεία όσο και οι «τάξεις υποδοχής», όπου υπάρχουν, δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα. Τα περισσότερα παιδιά μεταναστών πάνε σε κοινά σχολεία, χωρίς όμως να έχουν εξασφαλιστεί οι απαραίτητες προϋποθέσεις για τη φοίτησή τους σε αυτά.

Το πρώτο και βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά των μεταναστών στο σχολείο είναι το γλωσσικό. Τα παιδιά των μεταναστών δε μαθαίνουν τη μητρική τους γλώσσα και καθώς η γλώσσα είναι το πρωταρχικό εργαλείο για την ανάπτυξη της σκέψης, μη μαθαίνοντας τη μητρική τους γλώσσα, δεν εξελίσσεται η σκέψη τους. Μπαίνοντας στα κοινά σχολεία, ούτε τη δικιά τους γλώσσα μαθαίνουν, ούτε την ελληνική μπορούν να κατανοήσουν με την ευχέρεια που αντικειμενικά έχουν τα Ελληνόπουλα. Ετσι δημιουργούνται τεράστια προβλήματα τόσο για τους ίδιους, αλλά και τους συμμαθητές τους (σε περιπτώσεις που τα παιδιά των μεταναστών είναι πλειοψηφία, «μένει πίσω» όλη η τάξη).

Γίνεται κατανοητό, λοιπόν, ότι είναι μεν απαραίτητη η φοίτηση των παιδιών των μεταναστών σε κοινά σχολεία με τα Ελληνόπουλα (όχι να πετιούνται σε σχολεία - γκέτο), αλλά, παράλληλα με το κοινό πρόγραμμα του σχολείου, είναι απαραίτητο να διδάσκονται τη μητρική τους γλώσσα, την ιστορία της πρώτης τους πατρίδας. Χρειάζεται, ακόμα, να παίρνονται και συμπληρωματικά μέτρα για τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας σ' αυτά τα παιδιά. Από ένα τέτοιο σχολείο πρέπει να λείπει εντελώς η θρησκεία, που αποτελεί έναν από τους κατεξοχήν παράγοντες διαφοροποίησης. Στόχος αυτού του σχολείου θα είναι να κατανοούν όλα τα παιδιά τα κοινά προβλήματα της τάξης τους (γιατί η πλειοψηφία τους, μεταναστόπουλα κι Ελληνόπουλα, είναι παιδιά της εργατικής τάξης).

Τέτοιου τύπου μέτρα για την εκπαίδευση των παιδιών των μεταναστών πρέπει να συμβαδίζουν και με μέτρα που θα δίνουν λύσεις στα προβλήματα διαβίωσης των μεταναστών: Αντιμετώπιση προβλημάτων στη διαδικασία αδειοδότησης παραμονής και εργασίας, σταθερή εργασία και ίση μεταχείριση των μεταναστών στην εργασία, μέτρα για τη λαϊκή στέγη κ.ο.κ. Γιατί, φυσικά, όσο καλό και να είναι το σχολείο, ένα παιδί που θα αναγκάζεται να δουλεύει παράλληλα ή να μελετά σε ένα δωμάτιο με δέκα νοματαίους μέσα... δε θα μπορέσει να παρακολουθήσει το σχολείο.