Κι έρχεται το δέντρο, το δέντρο

της καταιγίδας, το δέντρο του λαού.

Απ' τη γη ανεβαίνουν οι ήρωές του

όπως τα φύλλα απ' το χυμό,

κι ο άνεμος θρίβει τα φυλλώματα

της βουερής ανθρωποθάλασσας

ώσπου πέφτει στη γη ξανά.

Κι έρχεται το δέντρο, το δέντρο

που τράφηκε με γυμνούς νεκρούς,

νεκρούς μαστιγωμένους

και πληγωμένους,

νεκρούς με απίθανη όψη,

παλουκωμένους σε κοντάρια,

κομματιασμένους στην πυρά,

αποκεφαλισμένους με τσεκούρια,

πετσοκομμένους απ' τα τέσσερα άλογα,

σταυρωμένους μες στην εκκλησιά.

Κι έρχεται το δέντρο, το δέντρο

που 'ναι οι ρίζες του ζωντανές,

πήρε μαρτυρικό νίτρο,

φάγαν οι ρίζες του αίμα,

ρούφηξε δάκρυα απ' το χώμα:

τ' ανέβασε με τα κλαδιά του,

τα μοίρασε μες στην αρχιτεκτονική του.

Γίναν αόρατα λουλούδια, άλλοτε λουλούδια θαμμένα

κι άλλοτε τα πέταλά τους

φωτίσαν σαν πλανήτες.

Κι ο άνθρωπος μάζεψε απ' τους κλώνους

τα δεμένα μπουμπουκάκια,

χέρι χέρι τα παράδωσε

σα ρόδια ή μαγνόλιες,

και κείνα ευθύς τη γη ανοίξαν,

κι έφτασαν ψηλά ως τ' αστέρια.

Αυτό το δέντρο των ελεύτερων.