Θα θυμούνται οι παλιότεροι αλλά και οι νέοι, τι σήμαινε και πού χρησιμοποιούνταν η έκφραση «θα γίνει της Κορέας». Σαρκαστική φράση, υποκρύπτουσα απειλή μακελειού, εύκολα ακουγόταν κι ακούγεται ίσως ακόμα σε περιπτώσεις έντονης διαφωνίας.

Βέβαια η... Κορέα προσφερόταν και ηχητικά. Γιατί στις μέρες μας η έκφραση «θα γίνει του Σιάτλ» παίζει μεν ήδη στην καθημερινότητα, αλλά περισσότερο στο γραπτό απ' ό,τι στον προφορικό λόγο. Ομως, το Σιάτλ είναι παρούσα απειλή και ήδη εδώ και μερικές μέρες, που αναγγέλθηκε το άνοιγμα περίπου 2000 ως χτες «κλειστών», από πλευράς προϋποθέσεων αδείας, επαγγελμάτων, έχει εκφραστεί και με σαφήνεια: «Θα μας βρουν στους δρόμους απέναντί τους», λένε οι εκπρόσωποι συνδικάτων, φορέων και σωματείων των απειλουμένων από την «απελευθέρωση» της ΟΝΕ εργαζομένων.

Βλέπουν στη μικρή πράγματι αγορά μας, τα μεγαθήρια - αλυσίδες των λογής λογής πολυεθνικών να καταφθάνουν και να τους καταβροχθίζουν σε χρόνο ρεκόρ.

Αλλος ξεπούλησε χωράφια και προίκες για μια άδεια φορτηγού, βυτίου ή ταξί. Αλλος φίλησε κατουρημένες πολιτικές ποδιές για μια άδεια περιπτέρου ή χτίκιασε με 25-30 πιστοποιητικά για ένα συνεργείο αυτοκινήτων. Τώρα βαράει η καμπάνα του ΟΝΕδίτικου «ανταγωνισμού», της ευρωπαϊκής και παγκοσμιοποιημένης «απελευθέρωσης της αγοράς», που «θα αναπτύξει τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας μας «όπως είπε κι ο κ. υπουργός. Δηλαδή, σαν να λέμε πως το «όνειρο το εθνικό του μονόδρομου της ΟΝΕ» έγινε εφιάλτης σε ένα μόλις μήνα μετά την κάλπη.

Ηθελα να 'ξερα ποιοι συνδικαλιστές κυβερνοεξαρτημένοι ή επαρκώς νεοφιλελεύθεροι της μείζονος αντιπολίτευσης θα φωνάξουν πειστικά «για σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους». Μήπως αυτοί που δε φιλοδοξούν βουλευτικό ή υπουργικό θώκο; Και πόσοι θα αντισταθούν στο «άστρο» ενός Πρωτόπαππα ή ενός Κουτσούκου; Ή θα αρχίσουν να φωνάζουν «πειστικά» κάποιοι σαν την ΠΑΣΚΕ της «Ολυμπιακής», που πίσω πίσω και οπωσδήποτε μετεκλογικά ανακάλυψε ότι η ΟΑ πάει κατά αγγλικού γκρεμού και με φθηνό αντίτιμο;

Γιατί δεν πάει άλλο η αντοχή των λαών απέναντι στη νεοταξίτικη πλημμυρίδα και τη βουλιμία του ξεσαλωμένου καπιταλισμού. Μόνο που την καμπάνα, έστω και σε ώτα μη ακουόντων, έστω και στις χειραγωγημένες από την κυρίαρχη τάξη μάζες των ψηφοφόρων, τις εγκλωβισμένες στην ψευδαίσθηση ότι γίνονται αγώνες χωρίς ταξική συνείδηση, τη σήμαναν προ πολλού οι κομμουνιστές. Και πολλαπλασιάζονται μέρα τη μέρα αυτοί που θυμούνται ποιος και πότε προειδοποίησε για τα δεινά της αντιλαϊκής πολιτικής του ευρωμονόδρομου.

ΠΑΜΕ, λοιπόν να βγούμε στους δρόμους. Κόκκινη προτροπή και γι' αυτό ταξική, αληθινή και γνήσια...