Είναι το φθινόπωρο των ωμών προσωπικών εκβιασμών. Κι είναι θρασύδειλο και γελοίο ν' ακούς πολιτικούς να μην μπορούν να υπερασπιστούν ούτε πού βάζουν την υπογραφή τους. Μια συναλλαγματική του τρόμου του ξεφωνήματος, σέρνεται στα ΜΜΕ και ξεφτιλίζει την αγωνιώδη καθημερινότητα των πολλών.

Τολμώ να πω εδώ σήμερα μια φριχτή και πανέμορφη ιστορία απ' τη φιλία μου με τον αείμνηστο ολοζώντανο Χατζιδάκι, σαν ταπεινό προσωπικό αντίτιμο κι ευχαριστώ προς όλους εκείνους τους συντρόφους που δούλεψαν για μια τέτοια παράσταση - συναυλία. Και γιατί ήταν αυτή που με χάραξε, με δίδαξε, πώς και πόσο θα μπορούσα να δουλέψω στα ΜΜΕ ως δημοσιογράφος χωρίς να πουλήσω την ψυχή μου στους αστούς.

Ηταν τέλη της δεκαετίας του '70. Κάνω ελεύθερο στην Απογευματινή και μου ζητούν συνέντευξη από τον Μάνο για το ερωτικό τραγούδι. Φειδωλός ανέκαθεν, εμένα δε μου την αρνήθηκε «μια γυναίκα απ' τις δυο τρεις, σαν τη Μελίνα, αυτού του τόπου που αγαπώ κι εκτιμώ» είχε πει, κόβοντάς μου τα πόδια. Ποταμός η κουβέντα. Κι ιερή, πάνω σε τραπέζι με φαΐ και κρασί. Τεράστιο το κείμενο θα πήγαινε σε δυο συνέχειες κυριακάτικου φύλλου. Εδωσα ευτυχισμένη το χειρόγραφο. Την Κυριακή, 9 παρά τέταρτο, χτυπάει το τηλέφωνο του σπιτιού μου. Ηταν ο Μάνος. «Κυρία Κανέλλη, σας έκανα κακό; εσείς γιατί μου κάνατε»; Ισως έπαθα κι έμφραγμα που διαγνώστηκε πολύ μετά. Για να μην πολυλογώ, σύντροφοι, ο διευθυντής έχει βάλει έναν άθλιο τίτλο, άσχετο, φριχτό κι αδικαιολόγητο σ' ένα κείμενο που δε χώραγε παρά μόνο ως βιασμός. Και δικός μου και του Χατζιδάκι. Οταν μου τον είπε στο τηλέφωνο ο ίδιος, αποφάσισα να πάω φυλακή. Του το είπα. Του είπα ότι δε φταίω για τον τίτλο. Καβάλησα το αυτοκίνητο. Πήγα στη Φειδίου. Ανέβηκα τέσσερα πατώματα με τα πόδια. Επεσα στη γυάλινη πόρτα του διευθυντή. Ορμησα, τον άρπαξα απ' το λαιμό να τον πνίξω. Με μάζεψαν δυο κι αν δεν ήταν ο κλητήρας, ο πατέρας ενός συμμαθητή μου από το δημοτικό, θα ήμουν ακόμα στον Κορυδαλλό. Ευχαριστώ, κύριε Αλτσιάδη...

Ο ...διευθυντής ζήτησε συγγνώμη απ' τον Μάνο. Κι από μένα. Και η εφημερίδα το ίδιο γραπτώς. Το σοκ δεν το ξεπέρασα ποτέ. Αλλωστε, ήταν η πρώτη μου εφημερίδα. Εκτοτε δεν έδωσα ποτέ, πουθενά χειρόγραφο χωρίς να ελέγχω τον τίτλο! Ηταν ο όρος μου, η συμφωνία μου για να πιάσω δουλειά. Παντού και πάντα. Τον Χατζιδάκι ντρεπόμουν να τον δω. Ωσπου μια μέρα χτυπάει το τηλέφωνο. «Βγάζω σε βιβλίο τις ελάχιστες καλές συνεντεύξεις που έδωσα. Θα μου δώσεις κι εκείνη που είχαμε κάνει μαζί στην Απογευματινή;».