Παρατηρώντας τα φαινόμενα του συνδρόμου στέρησης κερδών που έχουν οδηγήσει την αστική τάξη σε υστερία (γέμισαν οι ελληνικές τράπεζες από μικροαστούς που αποσύρουν καταθέσεις, κλείνουν βιβλιάρια και νοικιάζουν θυρίδες για να τα κρύβουν) ο σύντροφος Κακουλίδης έγραψε προχτές για απαξίωση εφ' όλης της ύλης. Είναι γεγονός ικανό να εκπλήξει ως ένα βαθμό και τους ποιητές και τους ενορατικούς πολιτικούς και τους αποφασισμένους αγωνιστές. Για τους κομμουνιστές όμως, όπως και για κείνους τους δημοκρατικά σκεπτόμενους πολίτες της Γης και της πατρίδας που ΔΕΝ είναι αντικομμουνιστές, υπάρχει ένα ζήτημα που αναδύεται πάνω στην καπιταλιστική κρίση, τεράστιας σημασίας: Ο αντικομμουνισμός. Γκαστρώθηκε η κοιλιά του συστήματος με κορόνες, βαρβαρότητες, ανοησίες και αντικομμουνιστικές αμπελοφιλοσοφίες, κάτι εμετικά ανιστόρητα ξεράσματα, απότομα.

Στο ντόπιο παζάρι οι βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ έχουν βρει επιμύθιο το Στάλιν σε κάθε «λαϊκό» ακροδεξιό αντίλογο που αρθρώνουν μόλις τοποθετηθεί βουλευτής του ΚΚΕ και πάρει το στειλιάρι του να ξεμπροστιάσει αυτούς που εκποιούν ληστεύουν κι εξανεμίζουν τη δημόσια περιουσία. Χρυσαυγίτες ξεμυτάνε και λερώνουν μνημεία από το Γράμμο ως την πλατεία της γειτονιάς. Παπαγαλάκια με μαύρα ράμφη και καρακάξες με σοσιαλίζουσες κραυγές βλέπουν εφιάλτες με πρωταγωνιστή το σφυροδρέπανο και ψάχνουν ολημερίς οτιδήποτε μυρίζει οργή κι εξέγερση και ιδεολογική αντιπαράθεση για να εκτονωθούν μ' έναν αφοριστικά «λάιτ» αντικομμουνισμό. Κι είμαστε μόνο στην αρχή σύντροφοι.