Ετσι, ακόμα και το πλέον ιδιότυπο αναρχοαυτόνομο κίνητρο του κ. Περικλή Κοροβέση, εξ αγαθής έστω αφετηρίας, καταλήγει σ' ένα πολύ χρήσιμο, ως χρονικά επιτυχής προβοκάτσια, καζάνι της αστικής κόλασης που ανακατεύει με την κουτάλα της αντισταλινικής σκοπιμότητας τα ξερά με τα χλωρά στη σούπα της «Ζήμενς». Ψέλλισε έναν άναρθρο επιτάφιο χωρίς προηγουμένως να έχει πεθάνει ο εχθρός του...

Τον Περικλή Κοροβέση θυμάμαι να τον υπερασπίζομαι, προς έκπληξίν του μάλιστα, όταν έγινε άθλιο πρωτοσέλιδο «φωτογραφικού» ρεπορτάζ ως ο ηγέτης της «17Ν», με τον τίτλο «ιδού ο ένοχος». Καλή κι ενίοτε εξαιρετική γραφίδα που ως βουλευτής έπεφτε χωρίς αλεξίπτωτο στον γκρεμό του προφορικού λόγου. Τρέφω φυσική, άδολη συμπάθεια για τους ανθρώπους που μάχονται ή αποδέχονται τις αντιφάσεις τους αγγίζοντας το μεγαλείο του τραγικού. Υπό την αδιαπραγμάτευτη αίρεση ότι στην πυρά ρίχνουν, αν χρειαστεί, μόνον τον εαυτό τους προσάναμμα και ποτέ τον άλλον.

Η έκπληξή μου, λοιπόν, καθ' όλα πολιτική σε κρίσιμα αντικομμουνιστικούς καιρούς, δεν είναι παρά, πώς ένα θύμα, σχεδόν τραγικών, εντυπώσεων όπως ο Κοροβέσης, βρίσκεται (αδιάφορο εκών ή άκων), να προκαλεί όλες εκείνες τις ...«εντυπώσεις» που είναι χρήσιμες στο δικομματικό χαλκείο - τυπογραφείο. Ωστε να τυπώσει τα αναγκαία παπικά συγχωροχάρτια για τον εαυτό του...

Τον σημερινό τίτλο όμως, με γιγάντια δόση σαρκασμού για τη χρονική στιγμή κι όχι για τα πρόσωπα της τρέχουσας σκανδαλολογίας, τον αντλώ από τον πραγματικό Επιτάφιο Περικλέους του Θουκυδίδη που δεν μπορεί να θεωρηθεί «αυτοκτονικό» κείμενο ακόμα κι απ' όσους είτε το αγνοούν ως κείμενο, είτε και το απεχθάνονται. Ισως γιατί σε τρεις αράδες, με απαράμιλλο τρόπο, ο συγγραφέας καθορίζει τον κίνδυνο της χρονικής στιγμής που επιλέγεται ή επιλέγει ένας εκτοξευτής «σήματος» κι ένας ή πολλοί παραλήπτες για να δικαιωθεί εκείνο το προφητικό «το μέσο είναι το μήνυμα».