Οροφο, όροφο, μ' ένα χαμόγελο αμηχανίας σε κάθε ταξικώς ανώτερο πάρτι, άρχισαν ν' αλωνίζουν τις κοσμικές στήλες, τις αστικές παρακάμαρες, τα δήθεν δημοκρατικά κέντρα λήψης αποφάσεων, διαγράφοντας προσωπικές τροχιές διαττόντων αστέρων.

Θυμάμαι εκείνη την παροιμία που άκουγα από τους γεροντότερους στα μικράτα μου «Ποιος σου 'βγαλε το μάτι κι είναι τόσο βαθύ το λάβωμα;». «Ο αδελφός μου», ερχόταν η πικρή απάντηση.

Μ' ένα καλό παλτό, ισοδύναμο με το δέκατο τρίτο μισθό ανωτάτου επιχειρηματικού στελέχους, μ' ένα ταγιέρ αξίας υπερωριών μιας διετίας, μια γραβάτα δώρο από το συνοδοιπόρο ως χτες ταξικό αντίπαλο, που έπεισε το «σύντροφο» να υποκύψει στην κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας, αφού η ζωή είναι μικρή και μεγαλώνει μόνο για το νικητή, με την πατίνα της πολιτικής καθοδήγησης των νιάτων τους, περιφέρονται σε σαλόνια, δεξιώσεις και υπουργικούς κύκλους προς αναζήτηση της κρίσιμης μάζας που θα τους επιτρέψει να υπάρχουν.

Αχ, αυτό το ασανσέρ των κόκκινων, ανοιχτό για το λαό, έμπασε κι έναν αριθμό ικανών να προβληματίζονται πάντα για την πάρτη τους και τους έστειλε στα ταξικά ύψη πάνοπλους και πανέτοιμους να ετεροπροσδιορίζονται, κατασκευάζοντας εχθρούς της πολιτικής καθαρότητας και της υποχρεωτικής ακινησίας των κουκουέδων που άφησαν πίσω τους, αλλά κατάπληκτοι βρίσκουν συνεχώς μπροστά τους.

Οι συμμαχίες και τα μέτωπα των κομμουνιστών παραμένουν ανοιχτά. Οι λογαριασμοί της ιστορίας ωσαύτως. Το ασανσέρ του ΚΚΕ σε πλήρη λειτουργία. Ο σοσιαλισμός στον 21ο αιώνα έχει εξασφαλίσει γερά θεμέλια που σηκώνουνε τους πολλούς. Αμα θ' ανέβουνε για τα καλά, θα χαζεύουνε το σπορ του μέλλοντος των βολεμένων στο διαδίκτυο των πραγματοποιηθέντων ονείρων. Πώς θα λέγεται; Μπορεί και «μπάντζι τζάμπινγκ» ή ελεύθερη πτώση των ανθρώπων - πολιτών που καμώνονται, από σεβασμό στο περιβάλλον τους, τις μαϊμούδες.