Η μεγάλη αλλαγή στην ελληνική κοινωνική και πολιτική ζωή, όχι σκηνή, είναι το ζόρι που τραβάει ετούτη εδώ η άνοιξη του 2014, 10 χρόνια μετά το θάμβος της Ολυμπιάδας του 2004, για ν' αναδείξει ότι της φυλακής τα σίδερα δεν είναι για τους λεβέντες. Είναι μόνον για κάτι απολίτικους κρατούμενους, φονιάδες βαρυποινίτες, που περνάνε από τον οριστικό «θανατηφόρο σωφρονισμό» του κελιού, του και αποκαλούμενου, ψυγείου. Το κελί - ψυγείο, μια καμαρούλα μια σταλιά, χωρίς μια καμερούλα μια σταλιά.
Στα άλλα κελιά, εκεί που ανατέλλει η θαλπωρή του συστήματος χρυσή αυγή, τα γέλια γίναν γλέντια, ανάψανε και πούρα, άνοιξαν και σαμπάνιες που τόσο εύκολα και απλά ήρθαν όλα τόσο δεξιά, που ο Ηλίας έγινε ήλιος τους κι αμέσως πιστευτός, δεξιά κι αριστερά, ως... Ντρέιφους. Ημαρτον!
Οσο και ζόρι να τραβάει η άνοιξη και η προετοιμασία της εκλογικής σούβλας, εκείνο το παλαιικό «ένοχος ένοχον ου ποιεί» έχει πια αντικατασταθεί απ' το υγιεινό κοκορέτσι του συμβιβασμού, με την ιδέα ότι η εγκληματική οργάνωση δεν μπορεί να δικαστεί άμα «πολιτικώς» έχει αυτοανακηρυχθεί σε δικαστή των δικαστών της.
Λες και ξαφνικά το βρώμικο συστημικό παιχνίδι παύει να είναι βρώμικο, επειδή είναι on camera είτε φανερή, είτε κρυφή.
Γιατί, ενώ το 85% του Λεκανοπεδίου της Αττικής, της μεγαλύτερης περιφέρειας της χώρας, είναι χωρίς αποχέτευση, οι σαλαμινομάχοι και μαραθωνομάχοι των ημερών πνίγουν τους πολιτικούς στο συστημικό βόθρο, ώσπου να γίνουν και κατάλληλοι ψηφοφόροι, αφού παρέλθει το αυτόφωρο της λογικής.
Η ατζέντα. Οχι, δυστυχώς, το ημερολόγιο ενός αθέατου Απρίλη.