Για τη δημοκρατία, στην πραγματικότητα για την ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, δεν αξίζει λόγος ή αντίλογος, αφού παραμένει αρμοδιότητα των σπαραγμάτων του τέως ΠΑΣΟΚ, μετά Δημοκρατική Συμπαράταξη, τώρα ΚΙΝΑΛ και αύριο ποιος ξέρει πώς, ποιος και τι. Ομως, για την εργασία με αξιοπρέπεια πίπτει και λόγος και ράβδος στην εργατική τάξη, ενόψει του δολοφονικού «ολιστικού σχεδίου ανάπτυξης», που ετοιμάζεται να υλοποιήσει η κυβέρνηση με σειρά από κομματικές φιέστες απ' άκρου εις άκρον της χώρας, με τη βοήθεια αστυνομικών ορδών προστασίας και παρουσία των πρόθυμων κολαούζων του κάθε γκουβέρνου.
Η μετάφραση είναι απλή. Για να μας βάλει στη δικιά της κανονικότητα η κυβέρνηση Τσίπρα θα πρέπει να εγγυηθεί ότι: Θα εφαρμοστούν στο ακέραιο όλα τα μνημόνια, πρώτο, δεύτερο και τρίτο. Θα διατηρηθεί ο στραγγαλισμός λιτότητας έως το 2022. Δεν θα επανέλθουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, ακόμα κι αν ενδυθούν το μανδύα του συναινετικού βιασμού. Οι συντάξεις θα περικοπούν από την Πρωτοχρονιά του 2019 και θα μείνουν πετσοκομμένες και παγωμένες τουλάχιστον μέχρι το 2022. Καμιά ιδιωτικοποίηση δεν θα αναιρεθεί και η λίστα του ξεπουλήματος θα μεγαλώσει!...
Εργασία με αξιοπρέπεια, λοιπόν, είναι να δεχτούν την εργασιακή βαναυσότητα, τα άθλια επισφαλή μεροκάματα και τους μισθούς 350 - 400 ευρώ οι εργαζόμενοι, με υπομονή, χαμόγελο και γυρίζοντας, όπως λέει ο κ. Τόσκας, πλευρό για να κοιμηθούν, την ώρα που οι οχτροί έχουν μπει στην πόλη της ζωής τους και ξεθεμελιώνουν και τον εργασιακό βίο και την καθημερινότητα. Η αξιοπρέπεια, κατά τον πρωθυπουργό, δεν μπορεί λοιπόν παρά να είναι ψήφος, στήριξη και ανοχή στην πρόθεσή του να «σχεδιάσει ξανά το παραγωγικό μοντέλο της χώρας βάζοντας στο επίκεντρο (!) τον εργαζόμενο».
Οπότε το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ κι όλοι όσοι μαζί τους απαιτούν κυριολεκτικά επιστροφή των κλεμμένων, αυξήσεις μισθών και συντάξεων, ουσιαστικές Συλλογικές Συμβάσεις, έξοδο μια κι έξω από τα μνημόνια και τους ανθρωποβόρους σχηματισμούς συμφερόντων, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, είναι αναξιοπρεπείς, ουτοπιστές και αιθεροβάμονες, παγερά αδιάφοροι για τη Ρήτρα Μη Αναστρεψιμότητας, που ολιστικά εξαφάνισε, από το χάρτη της εργατικής τάξης, τους ιδεολογικά αριστερόχειρες που γράφουν ή με το δεξί ή με τα πόδια την Ιστορία στα μέτρα τους.