Θα μείνω στις όχι και τόσο ορατές δαγκωματιές του σκορπιού, που στα εκφυλιστικά καπιταλιστικά στάδια, σαν κι αυτό που διανύουμε, επαναφέρουν την προβολή νοσηρών προτύπων συμπεριφοράς, δράσης και οργάνωσης των ανθρώπινων σχέσεων στην κοινωνία, κυριολεκτικά χωρίς να το αντιλαμβάνεται η μάζα των θεατών. Φέρνω ένα παράδειγμα τρανταχτό και ευαίσθητο, υποσκαπτικό της θέσης της γυναίκας, που λειτουργεί ύπουλα και διαφεύγει την προσοχή ακόμα και των γνήσιων και όχι υποκριτικών υπέρμαχων της ισότητας. Μπορεί να ακουστεί σαν χωρατό, αλλά δεν είναι: Η επίσημη αγαπημένη (ομάδα) μας είναι αυτή του μπάσκετ. Οπότε, αναρωτιέται κανείς ποια είναι η ανεπίσημη. Διαφημίζεται ως τέτοια, κουβεντιάζεται ως τέτοια, πλασάρεται ως ενωτική. Επειδή είναι Εθνική. Αρα επίσημη, κάτι σαν σύζυγος σε σχέση που δεν χωράει διαζύγιο, γιατί μπορείς ταυτόχρονα να έχεις και την ανεπίσημη φιλενάδα σου, που είναι η ομάδα της οπαδικής προτίμησης - κόκκινη, πράσινη, κίτρινη, άσπρη, παρδαλή...
Ετσι λοιπόν, και επισήμως και ανεπισήμως, αλλά φανταχτερά ανεπαισθήτως, μας κλείνει εντός των τειχών του ο εμπορευματοποιημένος ανταγωνισμός, που όσο κι αν πασπαλιστεί με χρυσόσκονη ευγενών κινήτρων, όπως η εθνική υπερηφάνεια, παραμένει χειραγωγικός των μαζών σε βαθμό κακουργήματος. Κλεισμένοι μέσα, λοιπόν, όλοι μας ακούμε τη μετάδοση των αγώνων της Εθνικής μπάσκετ, όπου πολύ φυσικά και αβίαστα οι εκφωνητές λένε τι ωραίο καλάθι έβαλε ο Τολιόπουλος του Αρη, τι άμυνα έβγαλε ο Γουόκαπ του Ολυμπιακού και τι ωραίο τρίποντο ο Σλούκας του Παναθηναϊκού. Ολα αυτά, εθνικά. Η ζημιά στα μυαλά δεν φαίνεται. Καλύπτεται από την ευφορία του αγώνα, την αγωνία της έκβασής του, τους υπερθετικούς βαθμούς που κυριαρχούν έτσι κι αλλιώς στο αθλητικό λεξιλόγιο. Ετσι εκπαιδεύεται μια μάζα αλλούτερων φανατικών, που παρουσιάζουν την άγνοια ή την τυφλότητά τους ως προσόν. Και έτσι, τους βρίσκεις όλους αυτούς τους ανεπαισθήτως ιδιωτικοποιηθέντες πατριώτες εθνικιστές στα σχόλια στο διαδίκτυο να ξερνάνε δηλητήριο π.χ. ως Μακεδονομάχοι και την ίδια στιγμή να ταυτίζουν την Παλαιστίνη με τη Χαμάς, ώσπου να είναι ανεκτό να υπάρχει σήμερα κράτος Ηρώδης σαν το Ισραήλ, που μακελεύει Παλαιστινιάκια.
Ο καθένας τον Θεό του, ο καθένας την ομάδα του, δήθεν ελεύθεροι, και όλοι μαζί επισήμως νικητές απέναντι στους ανεπισήμως μονίμως κερδισμένους.