Αναρωτήθηκα, δημοσιογραφικά και διεστραμμένα είναι η αλήθεια, αν όλες αυτές τις δεκαετίες με μεγαλοστομίες για εκεχειρίες, υπήρξε συμβολική κατάθεση μεταλλίων Ιαπώνων αθλητών στο μνημείο της Χιροσίμα και του ξεχασμένου Ναγκασάκι. Δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο στη χώρα που διεξάγει Ολυμπιάδες, που συμπεριέλαβε στην κουλτούρα της το χαρακίρι και έγινε η πρώτη της Ανατολής που λογίζεται στην κουλτούρα της Ελεύθερης Αγοράς ως ...Δύση. Και στη Δύση λέμε ψέματα ότι αγαπάμε τα παιδιά, αφού ο κωδικός - παρατσούκλι της φρικτής βόμβας που ρίχτηκε απ' το βαφτισμένο «Ενόλα Γκέι» αεροπλάνο, ήταν και παραμένει το «μικρό αγόρι». Αλλωστε, στη Μέση (Ανατολή) μεταξύ Ουάσιγκτον και Τόκιο το κάθε μικρό παιδί στην Παλαιστίνη σβήνεται ακόμα κι ως εικόνα σαν παλιό φιλμ που πήρε φως από τις βόμβες.

Σήμερα όμως βλέπω κάθε κίνηση αθλητή σε αργή κίνηση με ανάλυση Τεχνητής Νοημοσύνης, και για μερικά δευτερόλεπτα εκστασιάζομαι. Κι ύστερα έρχεται ο βάλτος της αγοράς, που μετατρέπει, με την εξάπλωση της εικόνας παντού, αθλητές και κοινό σε πιθηκάκια. Γέμισε ο τόπος μιμητές του πενηντάρη Ολυμπιονίκη της σκοποβολής, που πυροβολούσε χαλαρά με το ένα χέρι στην τσέπη και την υπενθύμιση στη λεζάντα ότι πρόκειται για συνταξιούχο λοχαγό της τουρκικής χωροφυλακής. Γουστάρουνε λέει το χαλαρό και το απέριττο της εμφάνισής του. Κι όλοι πυροβολάνε χαλαρά, κι από κοντά αμολάνε κι ένα ΟΚ σαν του Μίλτου. Σε λίγο φαντάζομαι ότι ικανός αριθμός νέων θα αρχίσει να λέει δημόσια τουλάχιστον στον πατέρα του, σύντομα και στη μάνα του «άντε γα...», σαν τον ωραίο Τσιτσιπά. Αργά, σταθερά και υπολογισμένα οι Ολυμπιακοί Αγώνες εξελίσσονται σε μείζον πανάκριβο και παγκόσμια επιβεβλημένο επικοινωνιακό - διαφημιστικό γεγονός, υπολογισμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια στο να εξυπηρετεί θηριώδη εμπορικά συμφέροντα.