Εκατόν δεκαεφτά τετραγωνικά χιλιόμετρα στον κόλπο Γκουαντάναμο της Κούβας, αμερικανική ιδιοκτησία από το 1903, ετοιμάζονται να γίνουν μια μορφή πολυπληθέστερου σύγχρονου προσφυγικού Αουσβιτς, πιο προωθημένη από κείνη των αρχών αυτού του αιώνα, και από τους χίλιους περίπου τάχα μου τρομοκράτες της Αλ-Κάιντα που φιλοξενούσαν χωρίς δίκη. Δυο Αμερικανοί Πρόεδροι ορκίστηκαν να το κλείσουν το Γκουαντάναμο, ο Ομπάμα και ο Μπάιντεν. Δεν τα κατάφεραν. Χρησιμότητα μέγιστη και πριν από τον Τσε και τον Φιντέλ αυτού του κολαστηρίου, καθώς επί δεκαετίες φιλοξενούσε πέραν των... τρομοκρατών και μετανάστες που συλλαμβάνονταν εν πλω. Οπότε μετανάστης ίσον τρομοκράτης, και το Γκουαντάναμο ξανά φάρος της αμερικάνικης επιβολής στο δυτικό ημισφαίριο. Οχι από παρθενογένεση. Μόλις δυο χρόνια από το 1900, με τους Κουβανούς να σηκώνουν κεφάλι τότε στην ισπανική αποικιοκρατία, η Μαδρίτη κηρύσσει τον πόλεμο στην Ουάσιγκτον και προκύπτει Ισπανοαμερικανικός πόλεμος και μετέπειτα μια σειρά από συμφωνίες, ανάμεσα στις οποίες η πώληση των Φιλιππίνων στις ΗΠΑ έναντι είκοσι εκατομμυρίων, και η παραχώρηση από τους ηττημένους Ισπανούς του Γκουάμ και του Πουέρτο Ρίκο στις ΗΠΑ. Αυτός ο πόλεμος, που έκανε αμερικανικό έδαφος και τη Χαβάη, κράτησε μόλις τέσσερις μήνες και ονομάστηκε «υπέροχος μικρός πόλεμος» (splendid little war)!...

Κρατήστε τον όρο. Είναι καλό εγχειρίδιο για τον επιχειρηματία Τραμπ, που θέλει και τη Γροιλανδία και μερικά άλλα εδάφη, για να υλοποιήσει το ΗΠΑ ουμπεράλες σε πιο μοντέρνα από τη χιτλερική εκδοχή του. Ομως αυτός ο όρος και το περιεχόμενο του υπέροχου μικρού πολέμου χρησιμεύει τώρα στην εγκατάσταση, καταρχήν στη Δύση, μιας μορφής αμερικανικού υπερΝΑΤΟικού Ράιχσταγκ, που μέχρι να το πάρει πρέφα η γενιά του διαδικτύου της μωρίας και της επιλεκτικά ελεγχόμενης τεχνητής νοημοσύνης θα το υπηρετεί μ' ένα χαζοβάδην, σαν εκείνο των ναζιστόπαιδων που καμάρωναν ως χήνες. Υπόθεση εργασίας, φυσικοτεχνητής νοημοσύνης, είναι πέραν των μικρών υπέροχων πολέμων, να έχεις τώρα, στον εικοστό πρώτο αιώνα, υπέροχους μικρούς αστραπιαίους εκβιασμούς, σαν αυτόν στην Κολομβία, που με διαδικασίες μπλιτζ γκρικ, παίρνει πίσω όποιον της στείλουν οι μπάτσοι του Σικάγο, του Μαϊάμι, της Ν. Υόρκης και όλων των τηλεοπτικών σίριαλ, που έχουν αναδυθεί - επενδυθεί σ' αυτές. Μέχρι να στερέψουν τα τεχνητά δημοκρατικά δάκρυα, εντός εκτός σίριαλ, ο νέος αγγλόφωνος φύρερ στήνει το νέο υπέροχο μικρό σε τουιτεράδικη μορφή μπαράκι ο Αγών μου, στο Γκουαντάναμο.

Υπόθεση εργασίας πάντα. Στέλνει ό,τι σε πιο αντεροβγάλτικο και βίαιο έχει περιμαζέψει ως μειοψηφία από την πλειονότητα των σκληρά εργαζόμενων μεταναστών στις ΗΠΑ, με ή χωρίς χαρτιά, στο Γκουαντάναμο. Υποτίθεται ως ενδιάμεσο σταθμό ώσπου να τους ξαποστείλει, λέει, με προσοχή, με στρατιωτικά μεταγωγικά αεροπλάνα από κει που ήρθαν. Με πάντα έτοιμο ένα σενάριο βήτα, απ' αυτά που φτιάχνουν παραγωγοί ιερά τέρατα της τιβί, και τα βλέπουμε στο τέλος των τίτλων, σαν τον Μπρουχάιμερ, τον Γουλφ και τη Σόντα. Μαζεύονται καμιά πενηνταριά χιλιάδες πιστολάδες εκεί και α) γίνονται σαν τον Μπαγκνταντί κι άλλους ισισάδες πολεμάρχους που στέλνονται εκεί που απαιτούνται χρήσιμα πιόνια, ή β) εκπαιδεύονται, εξεγείρονται, εξοπλίζονται, σπάνε τις πόρτες του Γκουαντάναμο και ξεχύνονται να απελευθερώσουν την Κούβα από τη σοσιαλιστική επανάσταση και χωρίς τον φόβο και τον τρόμο του Κάστρο. Υστερα η παραλία στο Γκουαντάναμο θα γεμίσει σεζλόνγκ για ηλιοθεραπεία και καπιταλιστικό σωφρονισμό. Αυτό το τελευταίο, ο καπιταλιστικός σωφρονισμός, θυμηθείτε με, μπορεί και να είναι ο τίτλος που έχει στο μυαλό της, με το Γκουαντάναμο, η δικτατορία του κεφαλαίου για τον κουστουμαρισμένο ναζισμό του εικοστού πρώτου αιώνα.