Ο λαός είναι σοφός. Ειδικά όταν έχει αυτεπίγνωση, το εκδηλώνει διαγνωστικά με άψογο τρόπο. Λέμε μου θόλωσε το μάτι, η οργή. Λέμε μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, μου κόπηκαν τα πόδια, κι άλλα τέτοια ακριβή σε έντονες στιγμές και καταστάσεις. Υπάρχει κι εκείνο το μου γύρισε το μάτι ανάποδα. Και το βιβλικό οφθαλμόν αντί οφθαλμού, και το γινάτι που βγάζει μάτι, και το καλώς τα μάτια μου τα δυο. Τώρα πέραν αυτής της θυμοσοφικής και μη οφθαλμολογικής προσέγγισης, ανοίγεται κι ένα ζήτημα ανάλυσης της πραγματικής λαϊκής βούλησης, που συνήθως γλαφυρά περικλείεται σε μια φράση συγκρατημένης απαξίωσης, σχεδόν διπλωματικής, όπως «θες και τα λες, αυτά που λες». Κι εδώ η βούληση αποδεικνύεται, λιγότερο ή περισσότερο, και χειριστής και διαχειριστής των αισθήσεων. Ολοι βλέπουμε άτι, αλλά δεν βλέπουμε το ίδιο, η οπτική γωνία παζαρεύεται, στις μέρες μας επιδοτείται κιόλας, και γενικώς οι λέξεις που κάποτε κρύβονταν πίσω απ' τον Αλέξης, έφτασαν να του εξασφαλίσουν μια θέση στ' απομνημονεύματα του Πάπα. Θα μου πεις, έχει σημασία να εμφανίζεται ένας μνημονιακός, τέως πρωθυπουργός, ως μέγας ανθρωπιστής; Ρητορικό, γιατί απλούστατα ο Πάπας έχει το αλάθητο και λειτουργεί σαν σούπερ κόλα την κατάλληλη στιγμή. Αλλωστε, πέρα από το τι βλέπει και τι ακούει κανείς, υπάρχει και η μνήμη, που κατά έναν περίεργο τρόπο στην ελληνική θυμοσοφική προσέγγιση, έχει, σαν το ψέμα ένα πράγμα, κοντά ποδάρια.

Ετσι περνάμε από το άνω μέρος του σώματος στο κάτω. Οπότε τρεχάτε ποδαράκια μου, αναφωνούν οι οφθαλμοπόρνοι της στιγμής, γιατί η ζωή τα φέρνει ανάποδα τα πράγματα... Είναι βαθιά αντισυστημική και ηρωική πράξη να μη θες να δεις άλλον πρώτο πολίτη της χώρας αν δεν είναι ο μπαμπάς σου. Κι είναι επίσης οφθαλμοφανές ότι οι Καίσαρες αλλά και οι Καλπουρνίες και οι Βρούτοι μαζί διαβαίνουν τον ρουβίκωνα της μνήμης με γέφυρες από τρικάκια και εξαιρετική σημασία στην ετικέτα. Φερ' ειπείν, μπορεί να στραβωθούμε αναλύοντας την ακριβή χημική σύσταση του φονικού εκρηκτικού υλικού, που θέρισε ζωές στην καταραμένη κοιλάδα των Τεμπών, αλλά μπορεί και να μη δούμε ποτέ τίνος ήταν. Γιατί το ταμπελάκι είναι ΝΑΤΟικό και ως τέτοιο πιθανότατα αόρατο, ανείπωτο, κι επιλεκτικά εγκληματικό. Αλλωστε οι επιπλέοντες στις δημοσκοπήσεις αυτών των επετειακών ημερών δεν μπορεί ποτέ να αγγίξουν το άγιο ΝΑΤΟ ή την έδρα της αγίας ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας, που στήνει έτσι κι αλλιώς για κάθε βολικό της υποστηρικτή ή σύμμαχο κι από ένα ίδρυμα. Σ' αυτό το σύστημα, τα δήθεν αντισυστημικά κοκόρια απέναντι στον θάνατο δεν στέκονται για να λαλούν το ξημέρωμα. Εμπλέκονται συνειδητά σε στοιχηματζίδικες κοκορομαχίες, σε μικρομέγαλες καλά περιφραγμένες αστικές πίστες ή κοτέτσια, ανάλογα με το πόσο κόβει του καθενός το μάτι.

Κι εδώ κάποια στιγμή που η πραγματικότητα έρχεται με μαθηματική ακρίβεια να κερδίσει την εντύπωση, ο λαός τρυφερά ή και πικρόχολα, λέει με γελούν τα μάτια μου ή αναρωτιέται αν τον γελούν τα μάτια του. Οπότε αρχίζουν τα δύσκολα και η πνευματική πείνα γίνεται το ίδιο οδυνηρή με την πραγματική. Γιατί τίποτα σαν την πείνα δεν θολώνει περισσότερο τα μάτια. Είναι το όπλο που κρύβουν στις τσέπες τους οι άρχοντες του συστήματος, αυτού του καπιταλιστικού που δεν μπορείς να το πεις αλλιώς, που πλουτίζουν απ' τον θάνατο. Κι αυτή η πολιτική θανατολαγνεία των ημερών, επιβεβλημένη απ' όσους επωφελούνται από ψεύτικα διλήμματα κι από βαθύτατα αντιλαϊκούς λαϊκισμούς, μπορεί μεν να δημοσκοπείται αλλά δεν αγγίζει την έννοια κέρδος, δεν ακουμπάει τις προετοιμασίες για πόλεμο, δεν συγκινείται με αλλότρια σφαγεία, και κάνει ό,τι μπορεί για να μην ακουστεί αυτό το διαζευκτικό ή ανάμεσα στα κέρδη τους και τις ζωές μας. Προσοχή. Μόλις φανεί τι κερδίζει το σύστημα από την ίδια του την ενοχή και τους δήθεν αθώους συνυπηρέτες του, τότε μέχρι κι ένα παιδί μικρό θα καταλάβει και θα πει: Καλώς τα μάτια μου τα δυο, το έργο είναι προ πολλού γνωστό...