Ετσι έφτασαν οι Αμερικανοί πρώτοι 40 κομάντος στην πατρίδα του Στάλιν τη Γεωργία, να βοηθήσουν στην... πάταξη των τρομοκρατών ώστε να μπορούν να φωτογραφίζονται χωρίς φόβο κάτω από τα πορτρέτα του οι Αμερικανοί τουρίστες. Γιατί η ειδησεογραφία θέλει τον Στάλιν ιδιαίτερα δημοφιλή στη Δύση και εικόνα του φέρνει πολύ χρήμα σε τσέπες που τον μετατρέπουν σε μπλουζάκια, μπρελόκ, σήμα κατατεθέν καταναλωτισμού προϊόντων. Και κομπάζουν οι αφελείς των μικροειδήσεων του εντυπωσιασμού, ότι η βιομηχανία καπιταλιστικής εξομοίωσης της ιστορίας με το χαλεπό κονσουμισμό* των καιρών, έχει να επιδείξει και τον πρώτο Κινέζο κομμουνιστή δισεκατομμυριούχο (!) στη λίστα των 50 πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη.

Αν δε φέρουν και το Στάλιν, όπως και τον Τσε Γκεβάρα που έγινε ως και μάρκα αμερικάνικης μπίρας, στα μέτρα ενός Σεβαρντνάντζε, ενός Ρακιτζή που συνθλίβει το «σ' αγαπώ» μιας Μυρτιώτισσας, μιας Κικής Δημουλά κι ενός Ελύτη σ' ένα «sagapo», οι νεοταξίτες, τότε δε θα έχουν μνημεία της πύρρειας νίκης τους.

Σύντροφοι στα όπλα μας, στο ιδιότυπο ίσως σύγχρονο αντάρτικο της αγοράς που είναι μια συνεπής αγωνιστική καθημερινότητα, πρέπει θαρρώ να ζωστούμε με ποιήματα. Να αρματωθούμε με ιστορία. Να γεμίσουμε όλες τις αποθήκες του μυαλού και της ψυχής αφού τις ξεκοπρίσουμε απ' τα διανοητικά σκουπίδια, με πυρομαχικά γνώσης και κριτικής ικανότητας.

Στο επίπεδο του πολιτισμού, τις χυδαίες μονοδρομικές κουλτούρες που παράγει σωρηδόν το σύστημα αξιών της Νέας Τάξης δεν μπορούμε και δεν πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε ξοδεύοντας δυνάμεις σε ατέρμονες διαλεκτικές διελκυστίνδες.

Ξεφυσάμε με οργή σαν αφυπνισμένοι δράκοι των ανθρώπινων παραμυθιών ποιήματα και τραγωδίες, συμφωνίες και τραγούδια του ωραίου. Συντρίβουμε, κατακαίμε την αηδία και την ύβρι, τη φτήνια και ανοσία στο κάλλος με Μαγιακόφσκι και Πίντερ, με Αισχύλο και Γκόρκι και Ντοστογιέφσκι και Γκαίτε και... δεν τελειώνει ποτέ αυτή η τράπεζα που μοιράζει δωρεάν τους τόκους και τα κεφάλαια του χτες και του τώρα στο αύριο.

Η Αριστερά πρέπει να επιστρατεύσει επειγόντως τον πολιτισμό της. Να πυροδοτήσει την ποιητική της. Να τολμήσει να καθαρίσει τον τάφο του Στάλιν από τα προπαγανδιστικά κόπρανα και να του αναγνωρίσει τα αίματα που του αναλογούν. Γιατί όπως γράφει κι η Κική Δημουλά στο «Εκρηκτικό πόρισμα», «... έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς μα δε σκοτώνω άστρα».

* κονσουμισμός = καταναλωτισμός