Ο Γολγοθάς είναι μαρτύριο και μαρτυρία, πάθη επιβεβλημένα από κατακτητή, τότε τη Ρώμη, στον ιμπεριαλιστικό της κολοφώνα, πάντα όμως σε συνεργασία με την ντόπια ολιγαρχία, τότε τους φαρισαίους αρχιερείς. Πάθη που δε θα μπορούσαν ποτέ να οριστούν ως ποινή (με ισχυρές δόσεις υποδειγματικού σαδισμού και στόχο τον παραδειγματισμό του λαού, που αναζητούσε ηθικά και πνευματικά στηρίγματα αντίστασης στη γενικευμένη εξαθλιωτική καταπίεση), χωρίς τη συνεργασία με τον πάντα πρόθυμο την κατάλληλη στιγμή προδότη, τον Ιούδα - Εφιάλτη. Δεν υπάρχει «νέα τάξη», «νέα εποχή» χωρίς το δοσίλογό της.

Εδώ είναι το λεπτότερο σημείο της άσκησης της ιμπεριαλιστικής πολιτικής και της στρατοκρατίας που εμφανίζεται ως πολιτικό σύστημα τήρησης της τάξης των συμφερόντων των εισβολέων σε κάθε χώρα κατεχόμενη ή υποτελή. Ο δυναστευόμενος λαός πρέπει να πιστέψει ότι αυτός ο ίδιος προκάλεσε την εισβολή. Αυτός ο ίδιος λαός φταίει που δεν αναγνώρισε εγκαίρως τις αδυναμίες και τα λάθη του έναντι της επελαύνουσας Νέας Τάξης. Είναι πάντα ο λαός που πρέπει να καταλάβει, με το μαστίγιο ή με το καρότο, πως είναι «κατώτερος» του επιτιθέμενου ιμπεριαλιστή και πως η συναινετική υποταγή του είναι «πρόοδος», «απελευθέρωση» από τον κακό του ιστορικό εαυτό. Στην ουσία έτσι ο εκάστοτε πραίτωρ, διοικητής κατοχής, κάνει οικονομία δυνάμεων κι εξόδων αλλοτριώνοντας και μειώνοντας τη λαϊκή αντίσταση και τα πατριωτικά ανακλαστικά.

Μέριμνα του επικοινωνιακού εκφασισμού που παρατηρούμε αυτές τις μέρες, του προσωρινού θριάμβου των νεοεποχιτών, είναι να μην ακουστεί η εμμονή του αναβάτη του Γολγοθά να αυτοαποκαλείται Υιός του Ανθρώπου. Γιατί τότε ο λαός, οι λαοί, θα αναστηθούν. Κι η Νέα Ρώμη των ΕυρωΗΠΑ θα εξαερωθεί από τη σαρωτική δύναμη της αιώνιας Επανάστασης, με την οποία απαντά ο καταπιεσμένος άνθρωπος στον αποκτηνωμένο άνθρωπο καταπιεστή του... Καλή Ανάσταση.