Ποιος είναι, μωρέ, αυτός ο άλλος κόσμος, που είναι εφικτός και πιπιλάνε την εξαπάτηση, σαν καραμέλα ακριβοπληρωμένη, τόσα ενσωματωμένα τσιράκια και γλείφτες του συστήματος; Ποιος ακόμα παγιδεύεται, και μάλιστα εργαζόμενος σκληρά για να επιζήσει σ' έναν προσωρινά θριαμβευτή καπιταλιστικό κόσμο, με όνειρα καλών και τρυφερών αφεντικών που νοιάζονται για την προκοπή του; Ποιος τολμάει αυτήν εδώ την άνοιξη, με ανοιγμένους τους ασκούς του Αιόλου και φουσκωμένα τα ιμπεριαλιστικά πανιά, να ...γιορτάζει την εργατική Πρωτομαγιά με φούμαρα πως, τάχα μου, η καλή και στοργική μαμά Ευρωπαϊκή Ενωση θα γλιτώσει τους εργαζόμενους - παιδιά από τον άστοργο και σκληρό Αμερικάνο πατερούλη;

Αυτοί που τάζουν έναν άλλο, καλύτερο κόσμο, ως εφικτό, προσκαλώντας ή και υποχρεώνοντας μερικούς βολεμένους και ηθικά απελπισμένους πολιτικάντηδες σε εκδηλώσεις που θυμίζουν αναμνηστικά μπρελόκ συνδικαλιστικής ...ιδιοκτησίας, έχουν ξεπεράσει κάθε όριο υποκρισίας και πολιτικού αμοραλισμού. Είναι οι ίδιοι «ταγοί», τα κριάρια των εργαζομένων, που, αναλύοντας την κρίση του προϋπολογισμού, οργίζονται με την επιβάρυνσή του από μισθούς και συντάξεις! Είναι οι ίδιοι ντελάληδες του ύποπτου εκσυγχρονισμού των συμφερόντων των αφεντικών τους, που συνυπογράφουν και στηρίζουν κάθε συρρίκνωση ή και κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, που κατακτήθηκαν με αιματηρούς αγώνες ενός τουλάχιστον αιώνα.

Οταν, όμως, τα φερέφωνά τους σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις αναγκάζονται να ρίχνουν στην καλοκαιρία και την «κόπωση» από τις πολλές πρόσφατες αντιπολεμικές διαδηλώσεις την εξόφθαλμη μειοψηφική τους παρουσία, τότε ΠΑΜΕ κοντύτερα και γρηγορότερα στο φως που διαφαίνεται στο βάθος του πραγματικά αγωνιστικού δρόμου. Το αίμα που κυλάει στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη, στο Αφγανιστάν, στη Νιγηρία, στο Κονγκό, στην Κολομβία, ο τρόμος της κατοχής που βαραίνει το Κόσσοβο, ο χυδαίος κατακτητικός περίπατος του Ράμσφελντ στη Βαγδάτη, οι αυτοπρόσωποι εκβιασμοί του Πάουελ στη Δαμασκό, η συκοφάντηση της Κούβας και της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας, ώστε να πλασαριστεί κι εδώ ως απελευθερωτική η στρατιωτική επέμβα ση των Δυτικών καπιταλιστών, πρέπει να μείνουν ...αξίες άθικτες στον εφικτό καλύτερο κόσμο των λακέδων.

Στα λουσάτα φόρα και με πολλήν φόρα, στους κόκκινους αγώνες για πραγματική ανατροπή, οι ενσωματωμένοι εργατοπατέρες αντιπροτείνουν την ...εξημέρωση του θηρίου. Με τεμενάδες. Με τελετές καθαγιασμού της χρηματιστηριακής δραστηριότητας! Με ...θυσίες χιλιάδων εργαζομένων, μια πραγματική σφαγή δηλαδή. Ωστε να ζαλιστούν οι εργοδότες από τη μυρουδιά τόσων πρόθυμων ν' αυτοκτονήσουν και να προδώσουν την τάξη τους εργατών και να δεχτούν κι αυτοί να περιορίσουν τα κέρδη τους! Αυτός ο δήθεν καλύτερος εφικτός νέος κόσμος της «νέας τάξης» είναι στ' αλήθεια εφικτός. Με μια προϋπόθεση: Την υποταγή και την προσαρμογή. Δηλαδή, την επαναφορά της δουλιάς στα όρια της ...ευπρεπούς δουλείας. Τη μετάλλαξη της ελεύθερης σκέψης σε επιτρεπόμενη. Την «αναβάθμιση» του μεροκάματου και του μισθού σε φιλοδώρημα. Την υποχρεωτική επιλογή του Ευρωπαίου από τον Αμερικανό δυνάστη, αφού η δική του αστερόεσσα είναι πιο ...σικ.

Αυτήν εδώ την παγκόσμια άνοιξη, σύντροφοι, κάποιοι λίγοι φόρεσαν πολλά χελιδόνια στις γραβάτες τους. Κι άλλοι πολλοί, στους δρόμους, τραγουδούσαν συνειδητά πως ...ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή, για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλιά πολλή.