Η «παντοδυναμία» των ΜΜΕ δεν είναι μύθος σύντροφοι, είναι μια σκληρή νεοφιλελεύθερη στρατηγική πραγματικότητα που γεννήθηκε κι ανδρώθηκε στα λεγόμενα ψυχροπολεμικά χρόνια.

Η αναγνωρισιμότητα, η ταχεία ενσωμάτωση στις απαιτήσεις των διαχειριστών του πολιτικού και οικονομικού συστήματος των συμφερόντων της αστικής τάξης, το ενδεδυμένο σημασία ασήμαντο, είναι μερικά από τα τεχνάσματα χειραγώγησης της κρίσιμης εκείνης καταναλωτικής κι επομένως κι εκλογικής μάζας των μικροαστών που έχουν ως στόχο οι πολιτικοί ηθικοί αυτουργοί των εμπορικών ΜΜΕ. Για παράδειγμα η ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων (τεράστια αρπαχτή δισ. δολαρίων) και τα προβλήματα στους προσαγωγούς του Κεντέρη, παρουσιάζονται ως επιθέσεις εναντίον της χώρας από τους κακούς και συμφεροντολόγους ξένους, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς οργανώνουν κι ελέγχουν για την πάρτη τους τους αγώνες. Καλλιεργείται και δι' αυτού του συναισθήματος χειραγωγείται ένας επιδερμικός, ανώδυνος για την άρχουσα τάξη εθνικιστικός ψευδοπατριωτισμός, πολύ χρήσιμος για να μην αναρωτηθεί ο Ελληνας πολίτης για πόσο θα μείνει υπόδουλος του υπερσύγχρονου ηλεκτρονικού αντιτρομοκρατικού φακελώματος, υπό συνεχή παρακολούθηση και υπό την κατοχή ενός εσωτερικά δρώντος πολυεθνικού τύπου στρατού τήρησης της ασφάλειας και των προδιαγραφών που έχουν θέσει για την ευημερία και τον πλουτισμό τους «αθάνατοι» μεγαλοκαρχαρίες σαν τον Ντεγκρέτσια που ίσως λαμπρυνθεί από μια Ιρένε Πάπας στο πλευρό του...

Ομως σε ένα τέτοιο συνειδησιακό συλλογικό υπόβαθρο πρέπει να εξεγερθούμε και να ενεργοποιήσουμε ιδεολογική εκστρατεία μακροχρόνια και καλοσχεδιασμένη, ξεκάθαρη και προσιτή στον καθένα, κυρίως στον ενδεχομένως αθώο ή και βολικά πονηρό γείτονα γνωστό και φίλο μας, αντίπαλο συνεργάτη και συνάδελφο, γιατί θα είναι πολύ αργά αποτελεσματική αντεπίθεση του Μετώπου, όταν χρειαστεί να απευθύνει τον υγιή αντιστασιακό πολιτικό του λόγο σε τεράστιες μάζες που θα βρίσκουν λογικό και... φυσικό να μπορεί ο κ. Γιώργος Λιάνης να επιτρέπει ή όχι, με όπλο τη Σένγκεν και σαφείς ευρωπαϊκές εντολές, στο Φιντέλ Κάστρο(!!) να έρθει να δει τους αγώνες στην Αθήνα το 2004, μην και τυχόν μολύνει το κάθισμα που θα τιμούν με τα οπίσθιά τους Ρώσοι μεγιστάνες, Κοσοβάροι ουτσεκάδες, Αφγανοί μουλάδες της αμερικάνικης πρέζας, δημοσιογράφοι σαν το δεξί χέρι του Μπλερ που στέλνουν τις πηγές τους στην αυτοκτονία και ντόπιοι γκλαμουράτοι αναγνωρίσιμοι που έχουν να καυχώνται ότι βγάζουν πρωθυπουργό επειδή τα κανάλια τους παίζουν ραμποτσόντες όταν ο κόσμος καίγεται, για να βρουν χωράφια για γκολφ με θέα τις ωραίες, μικρές, χρήσιμες Χιροσίμες...