Ο φίλος μου, Ελληνοαμερικάνος, έχει το γιο του σ' ένα ειδικό σχολείο για παιδιά με σοβαρή νοητική στέρηση αλλά όχι κινητικά προβλήματα. Δουλεύει σα σκυλί για να πληρώνει δίδακτρα κλπ. Χρόνια τώρα, όλα πήγαιναν καλά και το παιδί, στα 18 του πλέον, με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης ζει μια γλυκιά ζωή.

Ωσπου πλάκωσαν οι στρατολόγοι!... Ναι οι στρατολόγοι. Μετά την 9/11 όπως και στην εποχή του Βιετνάμ, η εγγραφή και κατάταξη έγινε ξανά υποχρεωτική αλλά ο στρατός παραμένει τυπικά, ως θητεία δηλαδή, εθελοντικός. Ο πατέρας δε φαντάστηκε ποτέ ότι η μεγάλη δύναμη που λέγεται ΗΠΑ, θα χρειαζόταν για τον λεγόμενο αντιτρομοκρατικό παγκόσμιο πόλεμο, ένα αυτιστικό παιδί νοητικής ηλικίας κυριολεκτικώς προσχολικής. Κι όμως. Τώρα τρέχει και δε φτάνει.

Δε με φτάνουν ούτε θαυμαστικά ούτε αποσιωπητικά να περιγράψω το υλικό που είδα. Πέντε παιδιά απ' το ειδικό σχολείο του γιου του φίλου μου είναι ήδη φαντάροι - μισθοφόροι στον πανίσχυρο (;) στρατό των ΗΠΑ. Ο γιος του φίλου μου που παίζει ακόμη με αστυνομικά αυτοκινητάκια, ξετρελάθηκε. Θέλει να καταταγεί αμέσως. Θέλει να κρατήσει όπλο για να αισθάνεται μεγάλος κι ασφαλής. Ο πατέρας πασχίζει με νομικά κι άλλα μέσα (ως τη νέα μετανάστευση σκέφτεται) να γλιτώσει το αυτιστικό παιδί του από την... εθελοντική κατάταξη στο νεοταξίτικο στρατό των ΗΠΑ που θα σώσει τη Βενεζουέλα, την Κούβα, τη Βόρειο Κορέα όπως έσωσε τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ και τη Σομαλία.

Ο πατέρας ξέρει. Του παίρνουν το παιδί να το στείλουν εύκολη κι άμεση τροφή στα κανόνια τους. Συντετριμμένος ψιθυρίζει: «δεν είδες τα παιδιά - αιχμαλώτους στο Ιράκ; Σαν το δικό μου ήταν. Αν επιζήσουν οι... στρατιώτες αυτοκτονούν ή κλείνονται στα ψυχιατρεία...».

ΗΠΑ - κόσμος στα 2003. Ελεος δεν υπάρχει. Κυρίως από μας γι' αυτούς τους νεοταξίτες.