Δε χρησιμοποιώ τυχαία πρώτο πρόσωπο γράφοντας το μικρό αυτό σημείωμα - ημερολόγιο των... αποτυχημένων δημοσιογραφικών μου επιτυχιών περί τον Γιώργο Παπανδρέου, τη μαμά του και τους Aμερικανούς φίλους και πάτρωνές του. Μιλάω σε πρώτο πρόσωπο γιατί έτσι απαντώ καταφατικά στο ερώτημα του σ. Χαρίλαου το Μάη του '99. «Ξέρεις σε τι μονοπάτι σκληρό μπήκες; Ξέρεις ότι δε θα στο συγχωρήσουν το ΚΚΕ;».

Ο Γιώργος λοιπόν, είναι πάμπλουτος και μπορώ να το αποδείξω ως γόνος δυναστείας και σήμερα βγαίνει στο προσκήνιο ως το τέλειο υβρίδιο της σύγχρονης αποικιοκρατίας. Είναι όμως διορισμένος διάδοχος, με εντολή της Ουάσιγκτον, από τις 9 Απριλίου του 1996!!! Στο περίφημο «non paper» που όλοι ήξεραν (αλλά δημοσιεύτηκε μόνον στο πρώτο τεύχος της «Νεμέσεως» το Γενάρη του 1997) όταν ο κ. Σημίτης πήρε την άδεια του Κλίντον να διεκδικήσει με εκλογές την εξουσία, στην τελευταία παράγραφο ο Γιώργος Παπανδρέου ορίζεται (!) ειδικός αξιωματούχος (!) σύνδεσμος της ελληνικής κυβέρνησης με το Λευκό Οίκο (!!!).

Τι συζήτηση λοιπόν να ανοίξουμε σήμερα ορέ σύντροφοι για τις εξελίξεις στη χώρα μας ενόψει εκλογών; Τι να κουβεντιάσω με συναδέλφους βουλευτές που η μητέρα του πρίγκιπα (έτσι λέει το «Βήμα», χωρίς αιδώ, τον Γιώργο Παπανδρέου) τους αποκαλούσε «γλοιώδη πασοκάκια» κι άλλα πολλά ωραία κοσμητικά επίθετα;

Σε διατεταγμένη υπηρεσία των προσωπικών της φιλοδοξιών, η μαμά του «πρίγκιπα» μόλις προχτές φιγουράριζε στις τωρινές ελληνικές (;) εφημερίδες ως πρώτη κυρία της χώρας υποδεχόμενη τη σύζυγο του Προέδρου της Συρίας Ασαντ, στο επίσημο πρόγραμμα του υπουργείου Εξωτερικών. Ελεος!

Οποιος πάει στις κάλπες του 2004, σαν ντοπαρισμένος έξυπνα Ολυμπιακός αθλητής, ας μετρήσει καλά τι έχασε τέσσερα χρόνια. Την ψυχή μου δεν ξέρω πώς θα την κρίνει και ποιος, στο θάνατο, όμως τη ζωή μου την κατέθεσα στο Κόμμα κι έτσι ξέρω πως στο κόκκινο δεν πεθαίνεις άσκοπα αλλά ζεις με ανθρώπινους όρους και όχι θεατρικούς... Καλή χρονιά...