Ομως στο κλασικό βορειοελλαδίτικο αποκούμπι μου βρήκα τα πράγματα πολύ χειρότερα από πέρσι. Μισοί οι εργαζόμενοι στο ξενοδοχείο και κυρίως «μαθητευόμενοι», φθηνά εργατικά χέρια χωρίς εργοδοτικές υποχρεώσεις. Τα μαγαζιά άδεια. Οι παραλίες μισοέρημες. Ο χειμώνας συσσώρευσε τόσα βάσανα που το χαμόγελο δεν περισσεύει παρά μονάχα σε προσωπικό επίπεδο.

Κι εκεί που ξεφαντώνω κι εγώ με τους άλλους και γελάμε κι αγκαλιαζόμαστε για το γκολ του Δέλλα, σκέφτομαι το ζοφερό φθινόπωρο και το σκληρό χειμώνα αλλά δε μιλάω. Πήγα κάτι να πω την επομένη και όλοι με κοίταγαν σα γιατρό που ετοιμάζεται να κάνει μια φριχτή ένεση ρεαλισμού κατ' ευθείαν στα σωθικά των χαρούμενων ασθενών που έχουν, έχουμε όλοι μας σχεδόν, ρουφήξει μια γερή δόση ναρκομεγαλείου...

Τη δεύτερη νύχτα ακούγοντας τη λέξη γκόοοολ με βασάνισε το κολοσσιαίο δίλημμα των ημερών. Τι είναι τελικώς αυτός ο υπέροχος κι αξιαγάπητος κύριος Ρεχάγκελ; Είναι Γερμανός με ελληνικό ταμπεραμέντο; Είναι Ελληνας με γερμανική λογική και σύστημα; Κι ορθώθηκε μπροστά μου εφιαλτικό το πρωτοσέλιδο μιας εφημερίδας που είδα στην τηλεόραση να επιτάσσει, παίρνοντας την μπάλα και μετατρέποντάς τη σε γενική ιδεολογία και πολιτική συνταγή «Ρεχάγκελ παντού». Χριστέ μου, αναφώνησα. Οχι κι έτσι. Αμα φτάσουμε να ψωνιστεί κάθε αφεντικό, από τον υπουργό, ως τον εργοδότη κι από το ΔΝΤ ως το δάσκαλο και να πειστεί ότι η ζωή είναι ματς κι ο ίδιος Ρεχάγκελ, τη βάψαμε. Οχι επειδή είναι κακό πράγμα η πειθαρχία κι η πίστη στο ομαδικό πνεύμα, η αυτοπεποίθηση, η μαχητικότητα κι ο οραματισμός της νίκης. Κάθε άλλο. Αλλά επειδή ακόμα και με τον καλύτερο προπονητή αγώνες δε γίνονται χωρίς αντίπαλο. Και στον προκείμενο εφιάλτη με Ρεχάγκελ το αφεντικό, έχεις αναγκαστικά αντίπαλο το διπλανό. Κι η δουλιά από δικαίωμα γίνεται επιλογή στην ενδεκάδα και πανάκριβο το εισιτήριο για το θρίαμβο της ανεργίας.

Από Δευτέρα, άντε από Τρίτη, θα σκεφτώ πόσοι Ελληνες κι Ελληνίδες θα υποδέχονται στο άμεσο μέλλον, τα φέρετρα που ίσως έρθουν κάποτε από το «εξωτικό» Αφγανιστάν και το «απελευθερωμένο» Ιράκ, όταν η μπάλα θα έχει ξεσκίσει τα δίχτυα της ζωής της αφημένης στον έλεγχο των αντιπάλων. Μυστικές για την ώρα σκέψεις. Ωραίο πράγμα η μπάλα σύντροφοι. Αλλά δεν τα κάνει όλα αόρατα παρά για δυο δευτερόλεπτα ανέμελων σπασμών χαράς χωρίς δόλο.