Ομως, σύντροφοι, αυτά μόνον στην ταινία του Α. Σακελλάριου και στην εποχή της. Σήμερα η λατέρνα, και δεν τη γράφω τυχαία με λατινικά στον τίτλο, είναι ευρωπαϊκής ιδιοκτησίας χώρα που αγοράζεται και πωλείται από διαχειριστές της πολιτικής της. Η φτώχεια, το άλλο μισό του καπιταλιστικού νομίσματος, δεν είναι στο στάδιο της παγκοσμιοποιημένης ελεύθερης αγοράς που διανύουμε το μισό ποσοστιαία. Ποτέ δεν ήταν, άλλωστε. Ο επικοινωνιακός - προπαγανδιστικός κίνδυνος από τους διαχειριστές της ελληνικής φτώχειας (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ) ή τους «διορθωτές» της παγκοσμιοποίησης (ΣΥΝ) είναι η αντιμετώπισή της ως φυσικού φαινομένου. Ετσι εσχάτως η εξωφρενική άνοδος της διεθνούς τιμής του πετρελαίου, η οποία ουδόλως ερμηνεύεται πολιτικά, τείνει να εξελιχθεί σε... τυφώνα. Οποιος ζήσει έζησε και κυρίως από τύχη. Αλλιώς ή αγοράζει πετρέλαιο, με πιστωτική κάρτα (!!!) για να ζεστάνει το κόκαλό του ή ανακαλύπτει εφευρετικές πισωδρομήσεις κι αγοράζει καυσόξυλα κι ύστερα κάθεται δίπλα από το τζάκι της πολιτικής λατέρνας και γράφει τραγουδάκια και μπαλάντες για τη φωτιά, ικανά να συγκινήσουν το κοινό της επόμενης γιουροβίζιον της ύφεσης.

Το φιλότιμο των διαχειριστών εκφράζεται με «εθνικές» προσπάθειες μείωσης του φόρου ειδικής κατανάλωσης, οι οποίες όμως προσκρούουν - άκουσον άκουσον - στις αυστηρές δημοσιονομικές οδηγίες της ΕΕ.

Μόνο που στόχος και της τότε και της τώρα ταινίας εξωραϊσμού της φτώχειας, έτσι ώστε η θλιβερή πραγματικότητα των εργαζομένων να μετατρέπεται σε αμφισβητούμενο μύθο, είναι και ήταν και θα είναι στο καπιταλιστικό περιβάλλον το... φιλότιμο αυτής καθαυτής της εργατικής τάξης.