Ηθελα να δω τη μούρη αυτής της «πολιτισμένης» Ευρωπαίας, απ' ευθείας απογόνου των Ισπανών Κονκισταδόρες, των κατακτητών που εξαφάνισαν λαμπρούς ιθαγενείς πολιτισμούς της Νότιας Αμερικής, την ώρα που έλεγε ότι θέλει, περιμένει πώς και πώς, να πεθάνει ο Κάστρο. Γιατί τη μούρη του Αμερικανού εκπροσώπου Τύπου, που ξέρασε εκείνο το όχι, όταν τον ρώτησαν αν εύχεται ταχεία ανάρρωση στον Φιντέλ, την είδα στην TV, στις πολύ καλές στιγμές της ζωντανής τηλεόρασης, όταν ξεφτιλίζει τα αφεντικά της. Αλλά τη Λογιόλα ντε Παλάθιο, την ...επίτροπο της μεγάλης ισχυρής κλπ. κλπ. Ευρωπαϊκής Ενωσης δε μας την έδειξαν στο ρόλο της καριόλας, που εύχεται το θάνατο ενός όποιου ανθρώπου, και μάλιστα του ήδη αθάνατου, για την ιστορία των λαών, Κάστρο.

Ο Αμερικάνος, με τη δήλωσή του, επιβεβαίωσε πανηγυρικά όλες τις απόπειρες δολοφονίας του Κάστρο, που καταγγέλλουν οι Κουβανοί δεκαετίες τώρα. Είπε την καουμπόικη αλήθεια του, πως οι Ινδιάνοι πρέπει να εκλείψουν με τον αρμόζοντα σε νεοταξίτικο σύγχρονο ράμπο τρόπο. Δεν εμπεριέχει είδηση, μήτε αξίζει σχολιασμού ο ιδιοκτήτης του Γκουαντανάμο στο έδαφος της Κούβας, ο εκπρόσωπος, που ανατριχιάζει μπρος στη μουσουλμανική προτροπή προς τις βιασμένες Ιρακινές του Αμπού Γκράιμπ, του κολαστηρίου της Βαγδάτης, ν' αυτοκτονήσουν, παρά να γεννήσουν τον καρπό των κτηνών που τις βίασαν...

Ομως, η Ευρωπαία κυρία του βρυξελλιώτικου παλατιού (Palacio στα ισπανικά σημαίνει ανάκτορο - παλάτι - μέγαρο) βγήκε από τα ρούχα της και φάνηκε η γυμνή ψυχή της, η πολιτική που ζέχνει και βρωμάει στα γυαλισμένα δώματα της εξουσίας, όπως ποτέ στα παχνιά και τ' αχούρια των «υπηκόων» της. Αποκαλύφθηκε. Ως καριόλα. Δηλαδή το μεγάλο, παλιό ξύλινο ψηλό κρεβάτι που περιγράφει η λέξη, πεδίο άρρωστης αγοραπωλησίας του ανθρώπινου κορμιού, πόρνη ακριβή σε αποικιοκρατική δοσοληψία των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών με την επαναστατική σοσιαλιστική Κούβα.

Να πεθάνει ο Κάστρο λοιπόν, εύχεται η σενιόρα Λογιόλα Ντε Παλάθιο, δεσμεύοντας με την «ευχή» της όλους τους Ευρωπαίους, όπως διατείνεται, όταν αποφασίζει ως επίτροπος της Κομισιόν και για τον ελληνικό λαό. Με την κρυφή ελπίδα ότι ο βιολογικός θάνατος του ηγέτη της Κούβας, έτσι κι αλλιώς αναπόφευκτος για όλους κι όλες μας, θ' αφήσει το Νησί να γίνει ένας απέραντος παράδεισος με καζίνα, μπουρδέλα, ακτές με ψωνιζόμενες αρσενικές και θηλυκές στάρλετ, για ν' ανακουφίζονται οι επιχειρηματίες της Φλόριντα, οι γιάπηδες της Γουόλ Στριτ, οι έμποροι όπλων και διαμαντιών του Αμστερνταμ κι άλλοι άγιοι των νεοταξίτικων ημερών, κατάκοποι από τον αγώνα του κέρδους και το ρούφηγμα του αίματος των εργατών. Αλλωστε, άμα πεθάνει ο Κάστρο, θα φτηνύνουν τα πούρα της Μόνικα, του Σρέντερ και των λοιπών ενοίκων των ευρωαμερικάνικων παλατιών.

Υστερα σκέφτηκα πως τις μούρες αυτές τις είδα πρόσφατα, μόλις προχτές, όλες μαζί μπροστά μου στο Δικαστήριο της Χάγης, που δικάζει (χα! χα!) τον Μιλόσεβιτς. Κατήγοροι, δικαστές, υπεράσπιση διορισμένη, με ρόμπες και περούκες της Ιεράς Εξέτασης στον 21ο αιώνα. Κι είπα, χαλάλι που τους συνάντησα και τους το είπα και κατάμουτρα πώς ακριβώς τους βλέπω. Loyal καριόλες.