Η Ελλάδα είναι κομμένη στα δυο, σε λίστες νομιμοφανών ή νομιμοφρόνων του Δημοσίου, όπως λ.χ. οι δημοσιογράφοι, ή σε λίστες παρατυπούντων ή ...παρανομούντων αγροτών, που κυνηγάνε ένα κομμάτι ψωμί για μισό τόνο βαμβάκι.

Η Ελλάδα είναι κομμένη στα δυο, στο δημόσιο και το ιδιωτικό αγαθό, το φτυμένο και το προνομιακό, που ήρθαν και κρεμάστηκαν στην πανέμορφη γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου, που όμως έκλεισε, γιατί έπαθε και κάηκε το σκοινί (;)... Πράγματι, μιλούνε όλοι για μυστήριο, για κεραυνούς κι αέρηδες και Γάλλους που 'ρχονται να απαντήσουν στο πρωτοφανές. Ομως, σύντροφοι, ο κεραυνός, όλοι το ξέρουν κι ας μην τ' ομολογούν πως έπεσε νωρίτερα. Στις πλάτες του φορολογούμενου, αυτό το έργο, το ωραίον και χρήσιμον, θα το εκμεταλλεύεται για 35 χρόνια αυτός που συνεισέφερε λιγότερο από 10% οικονομικώς στην κατασκευή του. Είναι εκείνος λοιπόν ο κεραυνός, το καθόλου μυστήριο, που έδωσε στο δημόσιο αγαθό, στο δημόσιο έργο, στη δημόσια υπηρεσία, το διαβατήριο για την τσέπη του ιδιώτη, έγινε πάσο για το κέρδος και αναγκαστική συνεισφορά των πολλών στην ευμάρεια των ολίγων.

Κι αυτή η χαρακιά μεγαλώνει. Βαθαίνει. Ογκώνει τη βουή στ' αυτιά του παρόντος και του μέλλοντός μας. Κι αν δεν υπάρχουν σήμερα οι Σοβιετικοί να κλείσουνε τα Αουσβιτς, υπάρχουν ακόμα οι ιδέες κι οι πολλοί για να κλείσουν τα Γκουαντανάμο και τ' Αμπού Γκράιμπ, να ξεπλύνουνε τα γκρίζα και να σπέρνουνε τη γη χωρίς κανέναν Βάρναλη να επαιτεί και με καμία γέφυρα κλειστή. Το φίδι άμα σκοτωθεί γλιτώνει το παιδί.