Στην ντόπια και διεθνή σκηνή του τρόμου, το φάντασμα έχει σάρκα και οστά, είναι διαρκώς παρόν στη σκηνή. Παράγει τόση σαπίλα όση είναι απαραίτητη και βεβαίως πτωματική, για να τραφεί το καπιταλιστικό τέρας.

Το τέρας φοράει όλες τις στολές, μέρες που είναι απόκρεω. Μίτρα μητροπολίτου. Πλάκα τα γαλόνια, στρατιωτικός. Πουροφόρος με κοστούμι και γραβάτα, μαικήνας των τεχνών. Μουσάτος λαϊκιστής, έμπορος αξιών και πόνου. Ανανήψας αριστερός τύπου Μπεντίτ ή Σολάνα. Θεσμολάγνος που αξιοποιεί επικοινωνιακά τις αδυναμίες του. Κι εν τέλει κάθε εξουσιαστικό παρτάλι που τρέμει μήπως αποδειχτεί ποια ακριβώς τάξη εκπροσωπεί και σε τι διαβάθμιση.

Ετσι με όπλο τον τρόμο, η κυρίαρχη τάξη με πλήρη ΜΜΕ εξάρτυση χρέωσε τον καθένα και την καθεμία υπήκοο των συμφερόντων της με τον κεφαλικό φόρο επιβίωσης. Τον εισπράττει καθημερινά κι από παντού, εξαρθρώνοντας όλα τα ατομικά πολιτικά κι εργασιακά δικαιώματα που είχαν ακριβοπληρωθεί με αίμα. Με πραγματική αλαζονεία. Με εκβιαστικές συναινέσεις. Τιμά δε τους εθελοντές της αλλοτρίωσης. Ενίοτε τους χαρίζει ή και τους νοικιάζει τμήμα της διαχειριστικής πίτας, το ρόλο του ...επιθεωρητού υποταγής! Οσο καταβάλλουμε αγογγύστως τα καθόλου χρωστούμενα με το φόβο μην και δεν επιζήσουμε απέναντι στην υπεροπλία του ταξικού εχθρού, το τέρας θα τρέφεται με τις σάπιες σάρκες του και μας. Βρώμικο, όζον φαγοπότι.

Εμείς ξέρουμε ότι ο Αδης είχε τόσα συμφέροντα στο δικό του βασίλειο που είχε και φύλακα τον Κέρβερο. Οχι, βέβαια, για να προσέχει μήπως κανένας ζωντανός μπει κατά λάθος ή συναινετικά στον Αδη σαν πεθαμένος. Αλλά, για να μην μπει σα ζωντανός και πείσει τους νεκρούς να δραπετεύσουν, λέω εγώ με το ταπεινό επιβιωτικό μυαλό μου. Για να την πέσουμε κοντολογίς στον ταξικό Αδη, πρέπει να παλέψουμε για να γλιτώσουμε από τον Καιάδα της συναίνεσης, να σφάξουμε τον Κέρβερο και να πιούμε και να γλεντήσουμε με την αναστημένη ταξική συνείδηση και τους απελευθερωμένους εργαζόμενους σύγχρονους δούλους. Αυλαία και τα σκυλιά, οι Κέρβεροι, ας αλυχτούν.