Στη Γαλλία, την ώρα που οι τηλεοράσεις βοούν για το ευρωσύνταγμα, κι επιστρατεύονται από το Γερμανό καγκελάριο ως τους ντόπιους σταρ - τραγουδιστές, όλοι όσοι τρέμουν το «όχι» που διαφαίνεται και προπαγανδίζουν το αδύναμο «ναι», το νερό πουλιέται ως πόσιμο πανάκριβα εντός εκτός ξενοδοχείου. Σκέτο πετρέλαιο.

Παρά τα όσα «καταδικαστικά» ελέχθησαν, σύντροφοι σε τέτοια διεθνή φόρα είναι πια ορατή, αισθητή κι οδυνηρή, η αποδοχή των εκτροπών, δήθεν, του κυρίαρχου ιμπεριαλισμού και των «λαθών» της υπερδύναμης των ΗΠΑ. Λες κι έγιναν όλοι σαν αντίτυπα του Κον Μπεντίτ και του Σολάνα. Λες κι είναι ένα το Γκουαντανάμο, όχι άπειρα τα Αμπού Γκράιμπ και τα στρατόπεδα της CIA σπαρμένα στη Ν. Αμερική, στην Αφρική, στην Ασία, στις αποικίες των Ευρωπαίων συνεταίρων και συμμάχων των ράμπο.

Με κόπο, με βάσανα, με στερήσεις, κυνηγητό για δυο - τρεις μέρες αναπνοή, για μια παρέα και για ένα φαΐ. Ζωή ευρωπαϊκή, δε λέω «ειρηνική» και «πασχαλινά χαρμόσυνη». Ακούω ΕΕ κι ανατριχιάζω απ' την υποκρισία. «Ελευθερία μετακίνησης». Δηλαδή, σα να λέμε είσαι ελεύθερος να πας για καφέ στην Ιταλία και βόλτα στο Βέλγιο. Αμα δεν έχεις λεφτά να πας με τη φαμίλια ως τη Λιβαδειά για την Ανάσταση, τι να το κάνεις το ευρωσύνταγμα που επιτρέπει ή καλύτερα επιβάλλει στο κεφάλαιο να σου κλέβει κάθε εισιτήριο για την πραγματική ζωή...