Αυτά λίγες μέρες πριν. Υστερα, όταν ο χώρος με τις εργάτριες έπαψε να είναι διαφημιστικό πλατό κι έφυγε απαστράπτουσα η Μις Τουρισμός εμφανίστηκε ζοφερή και τρομακτική η εφιαλτική «Μις Ανεργία». Χωρίς πρόσωπο απέναντι σε εκατοντάδες απελπισμένα πρόσωπα μανάδων που γαζώνουν ρυτίδες την επιβίωση στα χέρια και το πρόσωπο, ευρώ και τενοντίτιδα... Είναι η ανακοίνωση απλή, κυνική, σύντομη σαν πολεμικό ανακοινωθέν - μήπως δεν είναι ταξικός αυτός ο βρώμικος πόλεμος; - που λέει: Από 15 Ιουλίου το εργοστάσιο κλείνει. Ο λόγος απλός, καπιταλιστικός και ευρωπαϊκώς συνταγματικώς κατοχυρωμένος. Η κερδοφορία δεν είναι επαρκής. Οι εργαζόμενοι είναι κόστος, βάρος, φύρα πλέον αφού υπάρχουν συμφερότεροι δούλοι και δούλες στον πλανήτη. Μια γη που έγινε ζώνη παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, κοινώς χωράφι της παμπάλαιης και πασίγνωστης ιμπεριαλιστικής «κινητικότητας» του κεφαλαίου. Βλέπω και μια εργαζόμενη, καθόλου έκπληκτη πια, να λέει με πικρή γαλήνια ηρεμία στο... φιλάνθρωπο φακό «δούλευα στη "Σίσερ" κι ήρθα εδώ για... καλύτερα». Αλλωστε ξέρει ότι ενδεχομένως το «καλύτερα» και μάλιστα με βούλα Βρυξελλών, το έχει προτείνει και το έχει κλειδώσει, ως καταραμένη επιλογή το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Αλλωστε ωσαύτως αυτές τις μέρες τα δύο κόμματα εξουσίας, όπως αυτάρεσκα αλληλοαποκαλούνται, τέτοιους ανταγωνισμούς και πολιτικές κούρσες ιπποδρομιακού τύπου προβάλλουν: «Σίσερ» εμείς. «Triumph» εσείς. Εκσυγχρονισμός εσείς. Αναδιάρθρωση εμείς. Οσο η λαϊκή εξουσία δε διεκδικείται από συσπειρωμένη και συνειδητοποιημένη, διευρυμένη στη σύνθεσή της εργατική τάξη, τόσο το κάθε κιλοτάκι που θα βγαίνει κατά εκατοντάδες από τα χέρια της εργάτριας στη φάμπρικα της Ελλάδας, της Μαλαισίας, της Κορέας, της Βουλγαρίας, θα κοστίζει στην ταξική αντίπαλό της δύο και τρεις μισθούς της ράφτρας.