Κυριακή 17 Ιούλη 2005
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 5
ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Πατριδογνωμόνιο
«Ολική λύση... »

Ο όρος είναι φριχτός, το ξέρω, και παραπέμπει καλοκαιριάτικα στις στρατηγικές επιλογές των ναζί, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους φρουρούς, το ολοκαύτωμα.

Αλλά αυτό το θέρος θερίζει και τις τελευταίες ελπίδες γι' αναπαμό και ξεκούραση, αφού επιλέχτηκε για την «ολική λύση» που θέλει να δώσει η άρχουσα τάξη, εξαλείφοντας και τις έσχατες κατακτήσεις του εχθρού της, της εργατικής τάξης, της παγκόσμιας πλειονότητας.

Στο μαντρί της Ευρώπης, ο Μεγάλος Αδερφός θα αυτοπροστατευτεί, φακελώνοντας, καταγράφοντας, παρακολουθώντας, το σύνολο των πολιτών. Οπως ακριβώς η βασίλισσα της Αγγλίας προστάτευσε την ...υγεία της, κρατώντας τα λευκογαντοφορεμένα χέρια της σταυρωμένα, μιλώντας με θύμα της βόμβας στο Λονδίνο, κρατώντας απόσταση ασφαλείας από τον ατυχή «υπήκοο» - κομπάρσο στο έργο «βασιλικό ενδιαφέρον».

Η γλώσσα αποκαλύπτει. Θα επιμείνουμε μαζί αυτό το καλοκαίρι να την αρπάζουμε εκεί ακριβώς που κρύβεται. Λόγου χάριν, όταν οι πολιτικοί ηγέτες διατρανώνουν ότι «δε θ' αλλάξουμε τον τρόπο της ζωής μας χάριν των τρομοκρατών» μήπως νομίζετε ότι σ' αυτό το «μας» βάζουν εσάς κι εμένα; `Η, μήπως, μας βάζουν μαζί με τη βασίλισσα; Κάθε τρομοκρατικό χτύπημα τους δίνει απεριόριστες δυνατότητες να ξεθεμελιώνουν τη δική μας ζωή, για να διατηρούν τα προνόμια της τάξης τους αλώβητα.

Στο δε παχνί Ελλάς, αυτό το θέρος της ασφυξίας, της ανεργίας, της απελπισμένης για τους ολοένα και λιγότερους απόδρασης, επιλέχτηκε ως το καταλληλότερο για την «ολική λύση». Οι εργαζόμενοι πρέπει να μετατραπούν σε χαμηλού κόστους δούλους. Να μην ξέρουν ούτε πότε, ούτε πόσο, ούτε γιατί, ούτε καν πού θα εργάζονται. Να μην μπορούν όχι να οργανώσουν, αλλά ούτε να συνεχίσουν μια ζωή, προσωπική και οικογενειακή, σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Με καθημερινές ανάγκες να σπρώχνουν τον καθένα και την καθεμιά στον Καιάδα της επιβίωσης, την κόλαση της ανεργίας, τον εφιάλτη των χρεών, έρχονται κατά ριπάς τα νομοσχέδια ανατροπής εισοδημάτων, ωραρίων, σχέσεων με το αφεντικό και το δικαίωμά του. Κι όλα υπό τη λαμπερή και συνάμα σκοτεινή ομπρέλα μεγαλόπρεπων λέξεων, όπως «διάλογος» και «οι ανάγκες της επιχείρησης».

Ετσι, ανάμεσα σε σχετικά φθηνές καρπουζόφλουδες και την πολυδιαφημισμένη απειλή των αλλόθρησκων και πολιτισμικά διάφορων με μας, που δε φοβούνται να πεθάνουν, προάγεται η υποδούλωση.

Πριν από μερικά χρόνια, ίσως ως και πέρυσι, τη χρονιά των προολυμπιακών εκλογών, όταν κάποιος, όπως το ΚΚΕ, προειδοποιούσε για την τελική επίθεση, την ολική λύση που θα έπεφτε πάνω στους εργαζόμενους, αντιμετωπιζόταν ως μονομανιακή ακραία άποψη. Σήμερα που ο τρόμος πλανάται πάνω από το μεροκάματο κι ο χρόνος, το καντήλι του καθενός, που 'λεγαν κι οι γιαγιάδες μας, γίνεται ιδιοκτησία των κάθε λογής αφεντικών κάποιοι αρχίζουν ευτυχώς να σκέφτονται ποιος τους εκφράζει και ποιος μπορεί να ανακόψει τη θύελλα. Στο δρόμο που άνοιξε το ΠΑΣΟΚ και τώρα διανύει με ψηλά το κεφάλι η ΝΔ, μόνο κόκκινα οδοφράγματα μπορούν να υψωθούν. Η κατάσταση καίει τόσο, που ο ύπνος των εργαζομένων μυρίζει πυρκαγιά. Και δε θα τη σβήσουν οι φθινοπωρινές μπόρες των οικονομικών λογυδρίων στην έκθεση της Θεσσαλονίκης... Γιατί η ολική λύση αντιστρέφεται από λαούς...


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ