Κυριακή 27 Νοέμβρη 2005
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 5
ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Πατριδογνωμόνιο
Ο μπεστ Γκαγκάριν...

Παράξενη είδηση. Σχεδόν πανομοιότυπη σε όλα τα ΜΜΕ. Το μεγάλο ταλέντο του αγγλικού ποδοσφαίρου περασμένων δεκαετιών, αλλά με όνομα που αντέχει ως σήμερα ο Τζορτζ Μπεστ άφησε το μάταιο τούτο κόσμο, υποκύπτοντας στο πρόβλημα του αλκοολισμού που σημάδεψε τη μεταποδοσφαιρική ζωή του.

Αθελά μου γύρισα πίσω στα πρώιμα νεανικά μου χρόνια εκεί που ψάχνεις θελημένα ή και αθέλητα για ήρωες. Ο Τζορτζ Μπεστ, καθώς αγαπάω το ποδόσφαιρο, ήταν ένας απ' αυτούς και μου 'δινε πάντα στα μαυρόασπρα πλάνα και στις μαυρόασπρες φωτογραφίες μια αδιόρατη αίσθηση μελαγχολίας και μοναξιάς. Είναι όμως η ίδια εποχή ίσως και λίγο νωρίτερα που είχα έναν «πρίγκιπα» για ήρωα, κάτι σαν άγγελο που πετάει για λογαριασμό μου και βλέπει τον κόσμο με τα μάτια των τρελών ονείρων μου. Τον έλεγαν Γιούρι Γκαγκάριν κι οι ειδήσεις εκείνα τα χρόνια γι' αυτόν ήταν πολύ λιγότερες απ' τους ύμνους για τον Τζορτζ Μπεστ, αφού άλλωστε ανήκαμε ανέκαθεν στη Δύση.

Και για τον Γκαγκάριν είχα την ίδια αίσθηση της αδιόρατης μοναχικής γενναιότητας, κάτι βγαλμένο απ' τα μυθιστορήματα του Ντοστογιέφσκι, κάτι σαν από στίχο του Πούσκιν, ποτέ όμως συνθλιπτικό σαν την απελπισία ενός Καρυωτάκη.

Ετυχε ν' ακούσω την είδηση για το θάνατο του Μπεστ, βλέποντας το γιο μου να παίζει ποδόσφαιρο στο σχολείο κι αισθάνθηκα την ανάγκη να του πω δυο κουβέντες για τον ποδοσφαιριστή αλλά σε συνδυασμό με την αναίτια ανάκληση στη μνήμη μου του ωραίου αστροναύτη. Αλλά συνειδητοποίησα πως είναι ακόμη μικρός για να καταλάβει τη διαφορά ποιότητας του θανάτου τους που στο δικό μου μισού αιώνα μυαλό πια, αλλάζει βαθιά την αντίληψη για τον ήρωα. Γιατί ο μικρός θα νομίζει ότι διαφέρει κι η ζωή κι ο θάνατος ενός ποδοσφαιριστή κι ενός αστροναύτη.

Πώς να του πω όμως πως ο Μπεστ ξεδίπλωσε το ταλέντο του σ' ένα σύστημα που το εκμεταλλεύτηκε με τη φιλοσοφία της στυμμένης λεμονόκουπας, σ' ένα σύστημα αξιών που δεν μπορούσε να του προσφέρει ένα θάνατο λιγότερο μοναχικό, μια απουσία απ' τη δημοσιότητα και φυσική απομάκρυνση από τα γήπεδα γιατί δε διαθέτει εκείνους τους συλλογικούς μηχανισμούς παρηγοριάς που παράγει μια πολιτικά πολιτισμένη κοινωνία. Και ταυτόχρονα θυμάμαι το αδιόρατο χαμόγελο που μου 'φερε στα χείλη η είδηση του θανάτου του Γκαγκάριν όταν βρέθηκε να πιλοτάρει αεροπλάνο με βλάβη κι αποφάσισε να μη σωθεί αν ήταν να το ρίξει πάνω στα σπίτια των θαυμαστών του. Είχα πει τότε τι ωραίος θάνατος για αστροναύτη! Τι φυσικός!... Το ίδιο θα 'λεγα αν ο άτυχος Τζορτζ Μπεστ πάθαινε συγκοπή, παρακολουθώντας ματς σχολικού ποδοσφαίρου, στο οποίο θα είχε κληθεί να δώσει το τρόπαιο. Ισως γιατί τη μελαγχολία του ήρωα μπορώ ακόμα να τη φανταστώ μόνο ως διαδικασία διαχείρισης του θανάτου του όταν τις επιλογές τις υπαγορεύει αναγκαστικά η ζωή και οι θαυμαστές των ηρώων στο σύστημα αξιών που τις διαχειρίζεται!

Εθνικός ήρωας κι ο ένας, εθνικός ήρωας κι ο άλλος. Παγκοσμίως δε αναγνωρισμένοι. Η διαφορά ήρθε με το θάνατο. Παράδειγμα προς αποφυγή. Παράδειγμα για μίμηση...


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ