Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, εγώ δεν είμαι στο Γεράκι να σου κάνω ένα μνημόσυνο, ρε πατέρα, να δω το κυπαρίσσι που σε σκιάζει τώρα που ξανάγινες χώμα κι άσπρα οστά καθαρισμένα από τις έγνοιες του κόσμου τούτου. Ο άλλος είναι μέσα μου και στην αδερφή μου και σ' όσους σ' αγάπησαν και σε θυμούνται ολοένα και συχνότερα. Είμαι δω και κοιτάω ένα δάσος από κεραίες, κινητά, κατασκόπους, πλήθος από χρήσιμους ηλίθιους που κατρακυλάνε στης ζωής την κατηφόρα. Την ώρα που πέθαινες η Κατερίνα γένναγε την Ελένη-Μυρτώ. Κι η ζωή ξανάπαιρνε όπως πάντα την ανηφόρα της σαν τον ήλιο κάθε αυγή. Μ' ακούς, το ξέρω! Πέθανες φοβισμένος για το μέλλον. Το δικό μας σήμερα ίσως σε πρώτη δεκαετή «αναφορά», που σου στέλνω απ' την εφημερίδα με το σφυροδρέπανο που έκρυβες ανάμεσα στα «ΝΕΑ», να σε δικαιώνει. Ομως, δεν το συγχωρνάω που δεν πρόλαβα να σε ξεφοβίσω. Να σου πω πως τα θεριά που σε σέρνανε στα ναζιστικά στρατόπεδα δε βγήκαν τυχαία παγανιά. Ξανά εναντίον μας είναι. Με τα μοντέρνα όπλα τους. Τις κουκούλες τους. Τις υψηλές αναλύσεις των ΜΜΕ τους. Τα μαύρα γιγάντια κέρδη τους. Τα πολυδιαφημισμένα τους στρατόπεδα. Δέκα χρόνια μετά το λυγμό σου που θυμάμαι στο τηλέφωνο μαζί με την απορία σου, «γι' αυτά παιδί μου τα χάλια πολεμήσαμε;», τώρα ο απορημένος σου λυγμός αυτός είναι ετεροχρονισμένα καταγεγραμμένος, σ' ένα κινητό αεικίνητης πατριδοκαπηλίας και τηλε-ψευδο-πολιτικής περηφάνιας.