Ακόμα κι εδώ που οι γυναίκες δε φοράνε μπούρκα και τα μαλλιά τους ανεμίζουν στον αέρα της Μεσογείου. Ακόμα κι εδώ που το κόκκινο στη σημαία με τ' αστέρι και την ημισέληνο ούτε περνάει ούτε ακουμπάει στην περηφάνια και στη γενναιότητα των συμβόλων της επαναστατημένης εργατικής τάξης. Ακόμα κι εδώ που οι άνθρωποι της Σαχάρας κοιμούνται πάνω στους πολύτιμους φωσφάτες αντικρίζοντας ψηλά το γαλαξία μας...

Το χαλί προορίζεται να πατηθεί. Κι η Φατιμά να βρει σκοπό ζωής στον αργαλειό της καθώς στον πάνω όροφο νεαρούδια αφεντικά παζαρεύουν τις τιμές, δείχνουν με περηφάνια τους κόμπους, την πλέξη, τα χρώματα, τα σχέδια, τα σύμβολα. Θα κόψουν αποδείξεις. Θα κεράσουν τσάι. Θα κομπάσουν για το κόκκινο της χένας, το κίτρινο του σαφράν, το πράσινο της μέντας, το μοναδικό γαλανό του ίντιγκο...

Πήρα ένα μικρό μάλλινο βερβέρικο με γαλανά και πράσινα και κόκκινα υφάδια. Βαρύ σαν την ανεκτίμητη δουλιά της. Ασήκωτο σαν τα ανύπαρκτα ασυζήτητα δικαιώματά της. Για να θυμάμαι τις Πρωτομαγιές τι πρέπει να μαθαίνουν τα παιδιά όταν ονειρεύονται ιπτάμενα χαλιά και τον κόσμο ιδωμένο από ψηλά. Φατιμά. Εργάτρια. Υφάντρα. Ακουβέντιαστη πολίτης ενός τρομοκρατημένου κόσμου... Θα διαδηλώσουμε και γι' αυτήν κι ας μην το μάθει ακόμα. Ο αγώνας κάποτε θα υφανθεί σ' ένα χαλί για ίσα πατήματα...