Κυριακή 28 Μάη 2006
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 7
ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Πατριδογνωμόνιο
Τα παιδιά της ... Βουλής

Ω! τι φριχτός λαϊκισμός! Τι εμπορευματοποίηση των αισθημάτων, της παρτίδας, της ανθρωπιάς, της ιστορικής ευθύνης αυτής καθαυτής! Η κυρίαρχη πολιτική της περηφάνιας και του κομπασμού ότι ανήκουμε στο φονικό μηχανισμό του ΝΑΤΟ και το χρηματιστήριο καπιταλιστικών υπερσυμφερόντων της ΕΕ, αυτή η ίδια πολιτική που στέλνει τα παιδιά του τόπου στο θάνατο προς υπεράσπιση ακόμη και αλλοτρίων εδρών εταιριών (Κόσσοβο, Βοσνία, Αφγανιστάν) έρχεται και υιοθετεί τα τέκνα των πεσόντων. Κατ' επιλογήν και κατά περίσταση βολική για θεαματική μικροπολιτική θανατολάγνα φιέστα.

Ποιος δε θυμάται τη μετατροπή του ελληνικού ΥΠΕΞ σε νονό του παιδιού του δολοφονηθέντος από τους Τούρκους εισβολείς και κατέχοντες τη μισή Κύπρο; Τώρα χωρίς καν την αιδώ, τη σεμνότητα, την ταπεινότητα του έχοντος τύψεις, βγαίνουμε και διατυμπανίζουμε (!) πως η Βουλή υιοθετεί τα δυο παιδιά που άφησε πίσω του ο γενναίος κι άμοιρος Κώστας Ηλιάκης στο Αιγαίο. Οχι πως δε θα 'πρεπε η πολιτεία, η πατρίδα να φροντίζει και τα παιδιά και τα εγγόνια του κάθε πολίτη αυτού του τόπου. Ομως όχι έτσι κι όχι κατά περίσταση. Εδώ μιλάμε για εκτόξευση πυραύλου καθηκοντικής ελεημοσύνης. Που τραβάει μια χαρακιά ανάμεσα στα Ελληνόπουλα παιδιά του πιλότου και τα παιδιά του ναυτεργάτη που εξατρώθηκε στην πυρκαγιά του σαπιοκάραβου και τα άλλα του οικοδόμου που γλίστρησε απ' τη σκαλωσιά κι έπεσε, σωρός από σάρκα κι αίμα απροστάτευτος και καθόλου ήρωας της ανταγωνιστικότητας, της ευελφάλειας, της χοάνης των κερδών των αφεντικών.

Στην ίδια Βουλή λαμβάνονται οι αποφάσεις που στέλνουν τους πατεράδες και τις μανάδες των παιδιών στο λιγότερο ή περισσότερο επιφανή θάνατο. Στην ίδια Βουλή χωρίζονται με επικοινωνιακά κι απόλυτα κυνικά ταξικά κριτήρια και τα παιδιά που ορφανεύουν. Ετσι ώστε κι ο μισθός του πιλότου κι ο μισθός του εργάτη, η ασφάλιση, οι συντάξεις τους, οι ώρες δουλιάς τους, η ανασφάλειά τους ν' αποτελούν πηγή εσόδων για τους εντολείς κι εργοδότες τους.

Εθνικό θέμα δεν ήταν και η ...Ολυμπιάδα, ορέ σύντροφοι; Ποια... Βουλή, που ενέκρινε τις επενδύσεις της, τη μεταολυμπιακή χρήση των κτισμάτων της, τους χορηγούς κλπ., υιοθέτησε τα παιδιά των νεκρών εργατών που θάφτηκαν στα εργοτάξια και τα ικριώματα του ολυμπιακού πανηγυριού; Γιατί, αυτά τα παιδιά δεν ήταν «άξια» υιοθεσίας; Ναι, δεν είχαν απέναντί τους το ...πιστόλι του ΝΑΤΟικού συμμάχου υποψήφιου ευρωεταίρου και εθνοτικού «εχθρού» «γείτονα» Τούρκου. Είχαν τον εκβιασμό - πιστόλι του ταξικού εχθρού. Του αφεντικού δουλέμπορα.

Ομως, οι τύψεις αρμόζουν σ' ανθρώπους που δεν εκμεταλλεύονται άλλους ανθρώπους. Εκεί ανθίζει η ουσιαστική πολιτική και κοινωνική αλληλεγγύη. Οχι σε ανάγκες της στιγμής ν' ανακαπεί και να αποφορτιστεί το κλίμα οργής και γενικευμένου πόνου καθώς δεν απαντάται το ερώτημα «για ποιον η θυσία μιας ζωής; Για την υιοθεσία εκ Βουλής;»

Δεν έχει τύψεις η άρχουσα τάξη. Δεν το 'κανε για να εξιλεωθεί για την επιλογή της, να συνεργάζεται με την τουρκική, την αμερικανική την όποια αστική τάξη και να στέλνουν τους πιλότους τους στις φριχτές συγκρούσεις στον αέρα. Το ...ευεργέτημα της κάλυψης των εξόδων ανατροφής των παιδιών του καθενός επιλεγμένου πεσόντος έρχεται ως εύλογη «χορηγία» - αναλγητικού τύπου. Να ξεχαστεί το ερώτημα του λαού «για τίνος την πατρίδα πάνε τα παλικάρια».

Αλλιά απ' την κορούλα του ψαρά που πνίγηκε στο μεροκάματο του άλλου Αιγαίου. Αυτού που δεν το υιοθέτησε κανείς και το διαφεντεύει ο περατατζής με ακριβό εισιτήριο κι εποπτεία του έκτου στόλου... Ορφανά ειδικής ταξικής ανάγκης!


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ