Σύντροφοι, είχα υπολογίσει να γράψω για την μπάλα. Για το λαοφιλέστερο των ομαδικών παιχνιδιών, το ποδόσφαιρο. Θα το σπρώξω με το ζόρι την άλλη Κυριακή, όπως σπρώχνω την καρδιά μου να πάει στη θέση της μετά την αποκάλυψη του πώς πέθανε στη Βέροια ο μικρός Αλεξ από την Ουκρανία που είχε ταλέντο στο μπάσκετ, ζωγράφιζε, αγαπούσε τη μουσική κι άφησε την τελευταία του πνοή χτυπημένος από συνομηλίκους του περίπου δωδεκάχρονους στην καρδιά της πόλης...

Αλλος ειδικός εξηγεί: «Δυστυχώς εισήλθε και στη χώρα μας το φαινόμενο των παιδικών συμμοριών που δολοφονούν συνομηλίκους τους...». Ξανά μπροστά μας, μαζί με τα έκπληκτα μάτια του Αλεξ, η ...ευρωπαϊκή προσομοίωση. Το κλασικό επιχείρημα για κάθε αντιλαϊκό αντικοινωνικό μέτρο «μα όλοι έτσι κάνουν στις άλλες πολιτισμένες χώρες» μετατρέπεται εδώ σε ένα «δυστυχώς» και καθαρίσαμε. Πτήση και γνώση με βάση τον καπιταλιστικό, ιμπεριαλιστικό, κτηνώδη, εκμεταλλευτικό και ανταγωνιστικό εξομοιωτή συνειδήσεων. Ο δυτικός άνθρωπος πρέπει να θυμηθεί τη βαρβαρότητά του για να επιζήσει. Βέροια 2006 όπως Λονδίνο το 1993.

Πρώτον: Δεν πείθομαι ότι δεν ήξεραν ένας, δύο, τρεις ενήλικες.

Δεύτερον: Δε συγκινήθηκε, δεν κάμφθηκε κανείς από την παρατεταμένη αγωνία, τον αργό θάνατο της μάνας; Για να δείτε πόσο «χεσμένη» πρέπει να 'χετε τη δύναμη... της τηλεόρασης.

Τρίτον: Πόσοι τυφλοί και κωφοί δεν είδαν και δεν άκουσαν τις παρακλήσεις και τις προειδοποιήσεις μιας «ξένης» για τη στοχοποίηση του παιδιού της που αναγκάστηκε να ριζώσει σε μια ελληνική πόλη;

Τέταρτον: Ο ρατσισμός πότε θα αποδεχτούμε ότι είναι σύμφυτος με την ελληνική κοινωνική και πολιτική σκέψη ειδικά μετά τους δυο παγκόσμιους πολέμους; Πάντα συγκινούσε σε ατομικό επίπεδο θυμάτων αλλά ποτέ στα Γιούρα και τα τάγματα ανεπιθυμήτων.

Πέμπτον, έκτον, έβδομον... Δε σταματάει ο νους.

Σφαχτάρι ο Αλεξ. Για να χτιστεί ποιο γεφύρι πολιτισμού; Σε ποιες όχθες αντιστοιχεί η διάβαση του Αχέροντα; Μα σήμερα, σύντροφοι, αν πεις Ουκρανός, στο παιδικό μυαλό σημαίνει Σεβτσένκο στην Τσέλσι. Αντίο Αλεξ...