Δεν τα λέω αυτά, επειδή δήλωσε, για μια ακόμη φορά, παρόν αυτό το σύμφυρμα οιονεί παράνομων, που δεν έχουν ποτέ την τύχη ενός απελπισμένου κλεφτρονιού ή ενός δυστυχισμένου της εξάρτησης... Τα λέω και τα γράφω, γιατί ο εκφασισμένος λόγος και η εκφυλισμένη ακροδεξιά αντιλαϊκή πολιτική ακούγονται κι ασκούνται παντού.

Υπουργοί, βουλευτές και πολιτευτές με περγαμηνές από τις εταιρείες μετρήσεων μιλούν για περιορισμό των δικαιωμάτων ή των διαδηλώσεων ακόμη με την ίδια ευκολία που ομιλούν για τις δίαιτες του καλοκαιριού και την απαλλαγή από τα περιττά κιλά. Το λέω και το γράφω, γιατί στα σωματεία πολύ συχνά το αφεντικό ξέρει ότι θ' αγοράσει τη σιωπή, την ανοχή ή και τη συνενοχή στην απόλυση του ΠΑΜίτη, του κομμουνιστή ή του Κνίτη πολύ φθηνά, ίσαμε δυο μπόνους και μια ετήσια παράταση στην ανασφάλεια της ανεργίας.

Οι τραμπούκοι σήμερα, 2006, κυκλοφορούν με εξωραϊσμένο πρόσωπο σα θρασύτατη απάντηση στις ανάγκες των μαζών για γαλήνη και προκοπή. Θα προβάλλουν πάντα τον ΠΑΟΚτζή που τα παίρνει στο κρανίο, το συνδικαλιστή που υψώνει τη φωνή και χτυπάει το χέρι στο γραφείο, τη μάνα με τα σπασμένα νεύρα και τα τέσσερα πεινασμένα παιδιά, για να εμφανίζονται οι τραμπούκοι σαν επιμελητές της ησυχίας, νομιμοποιώντας κάθε μορφής καταστολή.

Υστερα έρχονται τα φρικιά της ενημέρωσης, που εμπιστεύονται τους ιδιωτικούς ντετέκτιβ, τους ιδιωτικούς αστυνομικούς, τους ιδιωτικούς ελεγκτές, ακόμη και τους ιδιωτικούς δικαστές, όπως στη Χάγη, και τους δίνουν απέραντο χρόνο, για να ιδιοποιούνται το δημόσιο συμφέρον και να πλουτίζουν επιδεικτικά.

Πέρασαν χρόνια από τον Αλ Καπόνε και τα περίστροφα του Κένεντι. Ολα άλλαξαν, ακόμη και το στιλ των φόνων, μαζικοί αεροπορικοί ειρηνικοί βομβαρδισμοί, αλλά ο τραμπούκος, το δεξί χέρι του καπιταλίστα και το ζερβό του ιμπεριαλιστή, έμεινε ίδιος και προς ώρας ατιμώρητος. Δεν έχει τρίκυκλο και στειλιάρια, αλλά έχει πάντα ένα τροχαίο και μια αμέλεια για να σε φάει στην κακιά στροφή του δρόμου. Ιδια κι απαράλλαχτη από καταβολής αστικού κράτους.

Τα χαιρετίσματα στην εξουσία δε θα δοθούν σε προκαθορισμένα Ηλύσια Πεδία, γιατί ο Νικήτας δεν είναι Νικηταράς. Οψόμεθα ες πεζοδρόμιον.