Οση μαγκιά και ομαδικότητα, ήθος και πειθαρχία και να επέδειξε η εθνική μας μπάσκετ ενάντια στις ΗΠΑ, όση γοητεία κι αν είχε ο κύκλιος τρόπος πανηγυρισμού, δεν άρκεσαν και δεν αρκούν για να πειστεί η μεγάλη μάζα των Ελλήνων γονέων πολιτών να αγαπήσει πραγματικά και να σεβαστεί ουσιαστικά τη νεολαία μας. Παγιδευμένη στο δίλημμα επιτυχία ή ευτυχία, έργα και τα δυο του ανθρώπου, αλλά από διαφορετικές κλίμακες αξιών, η σημερινή δυτικού τύπου κοινωνία βλέπει τη νιότη σαν τοκοφόρα επένδυση των δικών της αποτυχημένων πολιτικών επιλογών. Η ηθική στάση νέων με όνειρα που θέλουν να τα πραγματοποιήσουν χωρίς να συνθλιβούν στην κρεατομηχανή της νεοταξίτικης πραγματικότητας έφτασε να αντιμετωπίζεται ως... γραφικότητα ή και ψυχική παρέκκλιση από το «φυσικό νόμο της σύγχρονης επιβίωσης»...

Το παλικάρι δεν ήταν το μόνο. Χιλιάδες οι «λιποτάκτες» αυτού του βρώμικου πολέμου στις ΗΠΑ. Εκεί ξευτελίζονται. Στιγματίζονται ως προδότες. Ομως ο 19χρονος Τσέλσι συγκλόνισε με το σημείωμα - εξήγηση που άφησε πίσω του, δείχνοντας τους γονείς του μ' έναν τρόπο πιο σκοτεινό και τρομακτικό απ' τον ίδιο του το θάνατο: «Δεν μπορώ να πάω εκεί να πυροβολώ μικρά παιδιά... Μαμά, μπαμπά, λυπάμαι ειλικρινά. Δεν είμαι αρκετά καλός για σας. Πρέπει να το τελειώσω. Είμαι ένα σκουπίδι...».

Αν είχε καλούς γονείς, σύντροφοί μου, ο Τσέλσι θα ζούσε. Ισως εκτίοντας ποινή σε στρατιωτική φυλακή γι' αυτήν του την άρνηση. Θα ήταν φως για τους γονείς αυτούς το κελί του. Θα ζούσαν για ένα επισκεπτήριο και θα πάλευαν να βρει μιμητές το παιδί τους.

Ομως τον ήθελαν σκουπίδι, αν δεν μπορούσε να υπακούσει στις τυφλές διαταγές αποκτήνωσης. Σκουπίδι να φέρει το όνομα Τσέλσι και να μην έχει μια Τσέλσι δικιά του ομάδα, φτιαγμένη με τα κλεμμένα ενός άλλου, έστω και μη βρετανικού, ολόκληρου λαού.

Είναι, όμως, ο 19χρονος Βρετανός νεκρός άνθρωπος και στρατιώτης τόσο δυνατός μέσ' την αδυναμία του να διεκδικήσει την ελευθερία του, ώστε γεννά και μετά θάνατον όχι ένα παιδί, αλλά το γιγάντιο ερώτημα: Μήπως ο γιος σας λέγεται Τσέλσι;