Φέτος που το... πνεύμα του '40 σέρνεται κουρασμένα αθάνατο πάνω στην επέτειο, τις παρελάσεις και σχεδόν αυτοκτονεί σαν επίδομα που δεν ενσωματώνεται στον ιστορικό μισθό του τόπου, πάλι μουλάρια βλέπω. Είναι οι μαθητές. Μουλαράκια του Δημοτικού και μουλαρογόμαρα του Γυμνασίου και του Λυκείου. Με τα μάτια της «σύγχρονης» κοινωνίας και των ευρωπαϊκών αξιών, τα παιδιά μας δεν είναι άνθρωποι, σύντροφοι! Ειδικά ως μαθητές και μαθήτριες, μουλάρια είναι! Πρέπει να φορτωθούν όλες τις ανάγκες του καπιταλισμού, να αφήσουν τα κόκαλά τους υπηρετώντας δουλικά τα συμφέροντα των αφεντικών και να προχωράνε μέσα στο σύστημα με ιδεολογική λοβοτομή, χωρίς, μάλιστα, ως μουλάρια, να μπορούν να αναπαράξουν ούτε μία ιδέα για να περάσει σε επόμενη γενιά.

Ετσι, θα χάνεται μια γενιά μουλαριών και θα συντίθεται η επόμενη από μεταρρύθμιση σε μεταρρύθμιση με απόλυτο έλεγχο του νου, του παρόντος και του μέλλοντός της από τους νεοφεουδάρχες της «παγκοσμιοποίησης». Δυο σφηνάκια, ένα κινητό, λίγη πρέζα άμα χρειάζεται, ένα μικρό τούρμπο αμάξι με δόσεις που αρχίζουν στα 18 και τελειώνουν στα 35 και τα μουλάρια θα αντέξουν να δουλεύουν τόσο και όποτε το Εβερεστ των κερδών απαιτεί ανταγωνιστικές αναρριχήσεις και ηρωικό φτύσιμο. Αναλώσιμα είναι τα μουλάρια και δεν αποκτούν απογόνους. Δε διασταυρώνονται περαιτέρω. Γι' αυτό το σχολείο δεν πρέπει να είναι ενιαίο, 12χρονο, αποσυνδεδεμένο από την αγορά, δωρεάν και πατριωτικά σχεδιασμένο.

Γι' αυτό ο σύγχρονος μαθητής πρέπει να συκοφαντείται ως καταληψίας, να θεωρείται τσογλάνι όταν βλέπει πού ζει και τι μαθαίνει, όταν συμπορεύεται με γονείς και δασκάλους κόντρα στο μοντέρνο ιδεολογικό ιμπεριαλισμό. Το μουλάρι δεν έχει το πείσμα αλλά μόνο την αντοχή του γαϊδάρου και θυμίζει άλογο αλλά δεν μπορεί να καλπάσει.

Εκείνο τον Οκτώβρη του '40, στη σκιά της δικτατορίας, η νιότη ξεχυνόταν πάνω απ' τη φρίκη της ταξικής διάκρισης και νικούσε τους μέσα κι έξω φόβους της. Το έπος γραφόταν από ανθρώπους και μουλάρια. Σήμερα, με ανθρώπους μουλάρια, ο γονιός πάει το παιδί του στο δικαστήριο για να ανοίξει το σχολείο και η Μαργαρίτα Παπανδρέου δηλώνει («ΝΕΑ», 20 ερωτήσεις, 25/10/2006) πως ήρθε η ώρα και μια γυναίκα από τη δυναστεία, η συνονόματή της εγγονή, να λάμψει στα ανώτατα αξιώματα της πολιτικής. Εμπρός μουλάρια... «ΟΧΙ»!