Κι ύστερα πας στα ψιλά των εφημερίδων του 2007, σε κάτι γωνιές ανάμεσα στα πικάντικα και βλέπεις ότι ο Γιώργος Δελαστίκ, δημοσιογράφος το επάγγελμα, απολύθηκε από την «Καθημερινή» επειδή θεωρήθηκε «υπογράφων» - ο ιδεολογικός «υπεύθυνος» πρωτοσέλιδου άρθρου στην εφημερίδα «Πριν» ως διευθυντής της!..

Ουδεμία σημασία έχει βεβαίως, σύντροφοι, το περιεχόμενο του άρθρου, το οποίο άλλωστε χωρίς ονόματα ασχολείται με το φαινόμενο της αμερικανικής διείσδυσης στα ελληνικά ΜΜΕ. Η κυνική δήλωση όμως των εργοδοτών περί απόλυσης για πολιτικούς - ιδεολογικούς λόγους δε βγάζει από καμία μύγα ξίγκι, γιατί άλλωστε ουδείς εργαζόμενος έχει πλέον ξίγκι μύγας επί των δικαιωμάτων του, αλλά κραυγάζει πως δε σηκώνει ελευθερία γνώμης και ας κραυγάζει περί του αντιθέτου.

Το κυνήγι των επικοινωνιακών μαγισσών έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια, για την ακρίβεια από τότε που υπάρχουν δημοσιογράφοι θύματα, αλλά και δημοσιογράφοι θύτες. Ομως στην περίπτωση του Δελαστίκ η σαφήνεια του αιτιολογικού της απόλυσης για πολιτικούς - ιδεολογικούς λόγους αφαιρεί κάθε γκλαμουριά των νεογιάπικων διευθυντάδων που βαδίζουν χέρι - χέρι με ξεφτισμένα αριστεροδέξια ενσωματωμένα μορμολύκεια. Τους δείχνει κατάφατσα ως ακριβώς έχουν κάτω από την τρομοκρατική κουκούλα του επιτυχημένου. Εκπαιδευμένοι δήμιοι κυνικών αφεντικών υπηρέτες, διαμορφωτές μιας παράλυτης και συσκευασμένα υπάκουης κοινής γνώμης.

Μετά τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, έχουμε και ελαστικοποίηση των εννοιών. Αντε να πεις τον Καρκαγιάννη αριστερό, τον Παπαχελά σύγχρονο και τον Πάνο Σόμπολο ανεύθυνο για τη δημοσίευση της τεμαχισμένης Ζωής Φρατζή... Στη διανομή των ρόλων πάντως ο Μακάρθι εν Ελλάδι το 2007 κάνει ακόμα οντισιόν. Ατελείωτη ουρά οι σιωπώντες.