Δεκατέσσερα χρόνια αμερικάνικης και μάλιστα νόμιμης ζωής στις ΗΠΑ είχε ο 23χρονος φοιτητής αγγλικής φιλολογίας και απ' όλο το αμερικάνικο όνειρο κατάπιε την ουσία, τον εφιάλτη μιας κραυγαλέας επιδεικτικής ταξικότητας που του πολτοποίησε το μυαλό και την ψυχή.
Οχι! Δεν είμαι με το θύτη. Αρρωστος προφανώς, θα κατάφερνε να σκοτώσει κι οπουδήποτε αλλού. Ομως με αγριεύει η άκριτη αναπαραγωγή τυπολογίας και αναλύσεων αυτοκριτικής, που τα διεθνή και ιθαγενή ΜΜΕ σερβίρουν από το αμερικάνικο φαστφουντάδικο βγαλμένες είτε ως ειδήσεις περί το μακελειό είτε ως ...πένθος. Θυμίζουν τόσο πολύ πρωτοναζιστική προπαγάνδα κάλυψης συλλογικών εγκλημάτων που μόνον αφελείς θα ενέτασσαν το φαινόμενο - και δη επαναληπτικό - μαζικών φόνων σε σχολικούς - ακαδημαϊκούς χώρους απ' άκρο σ' άκρο της Αμερικής, στη χορεία των παρεκκλίσεων της ευτυχισμένης κοινωνίας της ελευθερίας και της αγοράς.
Το γεγονός ότι στο διάλειμμα των δύο σειρών φόνων ο δράστης θέλησε, μπόρεσε, ήξερε και διάλεξε να μετατρέψει τις πράξεις του σε μεταθανάτιο ριάλιτι, δεν απασχόλησε την ανθρωποβόρα μιντιοκρατία.
Ολοι οι ηθικολόγοι αναλυτές και οι αυτομαστιγωνόμενοι Αμερικανοί που διαφωνούν με τον Μπους, αλλά συμφωνούν με την... Χίλαρι ας πούμε, μπορεί να εκπλαγούν από οτιδήποτε απάνθρωπο εκτός από την τηλεοπτική του εκδοχή.
Η μέθοδος είναι απλή αλλά με περίπλοκα αποτελέσματα: Δε δείχνουμε ποτέ πτώματα Αμερικανών ή θυμάτων σε αμερικάνικο έδαφος. Δείχνουμε μόνο το δράστη. Οταν όμως τα θύματα είναι μη Αμερικανοί με δράστες Αμερικανούς ή μη, τότε τα προβάλλουμε ώστε: Αν ο δράστης είναι Αμερικανός εμπνέει τρόμο και δέος η δύναμή του. Αν ο δράστης είναι αλλοδαπός τότε η κοινή γνώμη εξεγείρεται εναντίον του. Ομως το γεγονός ότι οι Αμερικανοί πολίτες μπορεί και να είναι εντελώς ανυπεράσπιστοι από την ίδια τη «δημοκρατία» τους, είναι η επικίνδυνη αποκάλυψη που πρέπει να καλυφθεί έστω και με πάνδημη αυτολογοκρισία...