Ερχομαι κι επανέρχομαι, σύντροφοι, από τούτη δω τη στήλη σ' ένα πολιτικό σκεπτικό εξαιρετικά σοκαριστικό σε εκείνες τις εκλογές του '99 για την ευρωβουλή λίγες μέρες ουσιαστικά μετά το τέλος των βομβαρδισμών της Σερβίας. Το ΝΑΤΟικό θηρίο είχε χορτάσει αίμα και καταστροφή, το καλοκαίρι ήταν μπροστά και η χώρα θα ψήφιζε και ύστερα θα πήγαινε διακοπές. Στραβάδι στον κόκκινο προεκλογικό δρόμο, σ' ένα σπίτι στο Μοσχάτο εγώ, να ζητάω ψήφο στο ΚΚΕ για να αναχαιτιστεί η εξαγριωμένη κυρίαρχη τάξη. Η Αττική Οδός επρόκειτο να λειτουργήσει και θαρρεύω - άλλωστε ήμουνα ανάμεσα σε πρώην μέλη του ΚΚΕ κι ανθρώπους, όπως αυτοπροσδιορίζονταν, αριστερούς - μιλώντας για τα χειρότερα που έρχονται και την ανάγκη συγκρότησης μετώπου. Τότε με θυμάμαι να εισπράττω πικρόχολα σχόλια «υπερβολής», όταν «προφήτευα» διόδια στην Αθήνα και πούλμαν - γαλέρες που θα μεταφέρουν εργαζόμενους - δούλους από εργοδότη σε εργοδότη δίχως κανένα κεκτημένο δικαίωμα.
Οι «αριστεροί»..., απέναντι σε τέτοιες θέσεις, του Κόμματος βεβαίως κι όχι προσωπικές διαπιστώσεις, ήταν οι πιο δύσπιστοι. Απορούσα με την ανοχή που επεδείκνυαν απέναντι στην ασθμαίνουσα παλαιά και νέα - ελέω χρηματιστηρίου τότε - πλουτοκρατία και την άρνησή τους να δουν πού πήγαιναν τα πράγματα. Με παραξένευε η τάση ενσωμάτωσης σε μια άθλια για τους εργαζόμενους, για το λαό, πραγματικότητα, ανθρώπων με πολιτική σκέψη, πείρα και ανάμεσά τους και πολλοί γραμματισμένοι.
Πέρασαν οκτώ χρόνια. Εγιναν άλλες δυο εκλογικές αναμετρήσεις. Δεν έγινε δυνατό να ξαναπάω σ' αυτό το σπίτι να τους δω και να μιλήσουμε ξανά πολιτικά. Ομως, τα διόδια είναι εδώ για να πλουτίζουν οι ιδιώτες. Η γαλέρα των απασχολούμενων είναι εδώ και τους σέρνει σε αβέβαιες προσωρινές δουλιές ως δούλους αναπόφευκτους του 21ου αιώνα. Η Σερβία είναι και Νταρφούρ, κι Αφγανιστάν και Ιράκ με Ελληνόπουλα - μισθοφόρους. Κάποιοι άλλοι «αριστεροί» βρίσκουν ωραία την ιδέα να μαθαίνουν τα παιδιά ιστορία παρέα με τη CIA κι για άλλοθι ένα βιβλίο της Διδώς Σωτηρίου, όχι όμως αυτό που τολμάει να συνδέσει άμεσα τη Μικρασιατική Καταστροφή με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Δύσης...
Οι μέρες μυρίζουν προεκλογικές μπαλωθιές με παροχές και πυρκαγιές και εμπρηστικές δηλώσεις. Μυρίζει «ντέρμπι» του δικομματισμού με το λαό στη θερινή γωνία να σπρώχνεται σε ψεύτικα διλήμματα, ανύπαρκτες προτάσεις βελτίωσης της ζωής του και συνεχείς προειδοποιήσεις ότι αν δεν προσέξει και δε διαλέξει καλό αφεντικό δε θα επιζήσει από τη νομοτελειακή κυριαρχία της αστικής τάξης.
Αυτή η πείρα που συσσώρευσαν πικρά οι μεγάλες μάζες στον τόπο αυτά τα οκτώ χρόνια, αυτή η καταλυτική αλήθεια του ΚΚΕ που στάθηκε μακριά από μικροπολιτικά παιχνίδια, από παζάρια και προεκλογικές ακροβασίες, κατεβάζοντας και στην τελευταία γωνιά της χώρας το μήνυμα της αντίστασης στη βαρβαρότητα των καιρών, αναρωτιέμαι πώς θα φαίνεται σε εκείνη την παρέα του Μοσχάτου.
Δεν είναι τώρα χρόνος, σύντροφοι, θα 'θελα να τους πω απ' αυτό το μικρό πολύτιμο μετερίζι μου στον «Ριζοσπάστη», να παλεύει κανείς με τις αριστερές αποχρώσεις. Δεν πληρώνουμε διόδια στο δικομματισμό πια. Μόνο αυτό μετράει. Δε διατιμάται η αριστεροσύνη με σχήματα που φυλλορροούν στα απόνερα μιας σοσιαλδημοκρατίας που θαυμάζει τον Σαρκοζί και διαλέγει απλώς σε ποιο ταμείο θα πληρώσει τα διόδια. Το ΚΚΕ είναι μονόδρομος για την αριστερή σκέψη και εμπειρία. Αλλά είναι και για όποιον έζησε και ζει στο πετσί του μέτρα, εκσυγχρονισμούς, προσαρμογές σ' ένα κυρίαρχο πολιτικό σύστημα που διογκώνεται και παραμένει στην εξουσία με την ανοχή μας. Σηκώστε τις μπάρες τώρα, θα 'θελα να τους πω, να περάσει σαν καθαρό νερό η δύναμη του λαού, πάνω από τις κοιμισμένες ή κουρασμένες συνειδήσεις. Υπάρχει και μέλλον και πριν και μετά τις όποιες κάλπες...
Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
Κυρίως φύλλο 
Feeds
